Elke dag doe ik het weer, een contra-intuïtieve actie. Zo probeer ik mijn vaste patroon beetje bij beetje te doorbreken door iets te doen, te eten of wat dan ook, wat ik normaal gesproken niet zou doen.
Het doet me denken aan The Dice Man. Een boek over Luke Rhinehart, de man die zijn leven laat afhangen van een dobbelsteen. Telkens wijst hij acties of personages toe aan de nummers 1 tot en met 6, gooit de dobbelsteen en doet wat de willekeurigheid hem opdraagt.
Keer op keer leidt dit tot rare situaties. Hij heeft weliswaar de opties zelf in handen, in letterlijke zin wanneer hij de dobbelsteen oppakt en figuurlijk aangezien hij de opties zelf invult, maar toch is het een poging af te stappen van zoiets als een oorspronkelijke identiteit.
Het is dan ook ironisch dat hij schrijft onder het pseudoniem ‘Luke Rhinehart’, gelijknamig aan de hoofdpersoon. Alsof het een autobiografie is, maar dan wel van een andere versie van hemzelf.
Nu ga ikzelf niet zo ver dat ik mijn acties af laat hangen van het aantal ogen op een dobbelsteen – behalve dan tijdens een potje mexen – maar ik snap hem wel in zijn verlangen om af te stappen van een vaste identiteit. Of beter gezegd, het doorbreken van de alledaagse sleur.
Ik hoorde over de dagelijkste contra-intuïtieve actie tijdens het kijken van een 3Doc over singer-songwriter Lucky Fonz III. Hij vertelde dat zijn psycholoog hem, in de tijd dat hij nog depressief was, de opdracht gaf om elke dag één iets anders te doen dan normaal.
Zo zou het gevoel van vrijheid en zelfbeschikking weer terugkomen. Maar ook na zijn depressie ging hij hiermee door, gewoon omdat het voor vernieuwende situaties zorgde. Soms leuke, rare, maar altijd andere.
Ik ging het ook doen, waardoor ik veel kleine ontdekkingen deed over mezelf, maar een echte verandering zou ik het niet noemen. Het moet radicaler om mezelf als zodanig om te toveren in iemand anders.
Ik besloot voor een dag linkshandig te worden. Deuren openen, drinken en dat soort dingen gingen prima, maar sushi eten met stokjes was nog onmogelijker dan gewoonlijk. Links zijn is niet echt bepaald voor mij weggelegd.
Toch noemen mijn vrienden me vaak linkse hippie. Daarom besloot ik me de volgende dag te gedragen als rechtse yup. Maar het valt wel mee hoe interessant de Quote is, net als het economiekatern van NRC. En geloof het of niet, ook Geert Wilders gaat vervelen.
Mijn vrienden hadden gelijk. Want als ik dan écht moet kiezen, ben ik toch liever links.
Mattijn de Groot is student filosofie