De coronacrisis heeft invloed op het studentenleven. Studenten en vooral hun financiën zijn een hot topic. Acties schieten als paddenstoelen uit de grond en de mediaoptredens van politici met de studentenbonden vliegen je om de oren. Studenten zijn namelijk zielig. Ze hebben geen werk meer en moeten opeens alles lenen én hun onderwijs online volgen. Verdriet hierover wegzuipen in de kroeg is ook al geen optie meer.

De bubbel waarin de klagende studenten zich begeven is bijna onverwoestbaar. Als student met immuunsysteemproblemen maak ik mij veel zorgen om mijn gezondheid en die van alle anderen die kwetsbaar zijn voor dit virus. Duizenden mensen zijn in Nederland binnen een paar weken overleden en dagelijks komen hier nog tientallen dodelijke slachtoffers bij, jong en oud.

Terug naar het leed waarover mijn medestudenten zo zeuren: het online onderwijs, en hun gebrek aan motivatie om online colleges te volgen. De universiteit toonde zich solidair met ons door halsoverkop alle colleges en werkgroepen online aan te bieden, maar ook open source-colleges te geven.

Gigantische studieschuld

Grappig, want dit was jarenlang vol-ko-men onmogelijk toen alleen studenten uit ondervertegenwoordigde groepen het hard nodig hadden. Terwijl online onderwijs zo handig zou zijn geweest voor bijvoorbeeld studenten met een functiebeperking, studenten met jonge kinderen, mantelzorgers en transgender studenten in transitie.

Wij hebben, behalve een enorme studieschuld ook een gigantische zelfdiscipline en werkethiek ontwikkeld om ondanks het gebrek aan toegankelijk onderwijs toch te studeren onder nadelige omstandigheden.

Die gigantische studieschuld is niet onze eigen keuze. Een op de vier jongeren heeft een chronische aandoening, maar studenten met een functiebeperking hebben sinds de invoering van het leenstelsel en de participatiewet in 2015 geen inkomsten, en moeten dus al vijf jaar lenen om te kunnen overleven. Gevolg: ik heb een studieschuld van €40.000 euro, met nominaal studeren.

Oneerlijk virusje

Met frisse tegenzin toont een deel van de werkloze studenten zich solidair door de noodverordeningen zo veel mogelijk op te volgen, maar voor niets gaat de zon op.

Vijf politieke jongerenorganisaties pleiten in hun ‘Open brief aan minister Van Engelshoven: vergeet de student niet!’ voor financiële compensatie in de vorm van een gift voor gemiste inkomsten. Een student aan de Hogeschool Rotterdam is een petitie gestart voor het (deels) terugbetalen van het collegegeld (met bijna 5.000 verzamelde handtekeningen). De studentenbond en het FNV willen beide. Een student pleit in de Volkskrant weliswaar niet voor geld, maar om ‘ook eens een keer te klappen voor onze jongeren’.

De achterliggende gedachte van deze huilstruiken hebben Linde en Jop in hun opiniestukken, beide in de Volkskrant, verwoord. Het komt erop neer dat het een onevenredige belasting is dat zij nu inkomsten en ervaringen mislopen door een virusje, waar zijzelf alleen een eventjes wat ziekjes van zouden zijn.

Alle acties voor de zielige, werkloze student van de studentenbonden en politieke partijen zijn totaal van de pot gerukt en losgezongen van de realiteit.

Óf studenten die niet naar college kunnen en verplicht moeten lenen zijn zielig - en dan heb je jarenlang hele groepen studenten die dat toen ook al moesten bewust in de steek gelaten. Óf ze moeten in het licht van de pandemie even de tering naar de nering zetten, zoals de studerende ouders en gehandicapten dat altijd al moesten. En dan geeft het geen pas om de zieligheidskaart te spelen en eisen te stellen.

Gelijkwaardig

De bal ligt bij de studentenbonden om eens echt hun werk te gaan doen en op te komen voor degenen die zij al vijf jaar lang in de kou laten staan; de studenten met een functiebeperking en alle anderen die ze niet zien staan.

Daarnaast zullen politici inmiddels wel pijn in hun vingers hebben van moties en tweets typen over de zielige, werkloze student. Ik wacht op de dag waarin studenten met een functiebeperking als gelijkwaardig behandeld worden; in slechte, maar straks ook in goede tijden.

Wees dus als student voor de verandering eens echt solidair en BLIJF THUIS! Wat goed is voor de meest kwetsbaren onder ons, is vroeg of laat goed voor ons allemaal. Zeiken om geld kan later altijd nog. En als je je dan toch zo vreselijk verveelt: ga vrijwilligerswerk doen of mondkapjes naaien. Het is jouw zelfbeschikkingsrecht om te kiezen.

Rebecca Talbot studeert Pedagogische Wetenschappen, en zet zich op verschillende manieren in voor studenten met een ondersteuningsbehoefte