Mijn kat is momenteel herstellende van een operatie. Ze ziet er behoorlijk zielig uit, mijn lieve Loesje. Een stukje van haar buik is kaalgeschoren, te midden van dat kale velletje prijkt een dichtgehechte snee, en daaroverheen draagt ze een soort kledingstuk dat de dierenarts aanduidde als een ‘medical pet rompertje’.

Een vriendin noemde het een ‘antilikpakje’. Want dat is dus waar het toe dient: voorkomen dat Loes aan die wond gaat zitten likken.

Sinds ik ervan heb gehoord zijn ‘medical pet rompertje’ en ‘antilikpakje’ mijn twee nieuwe lievelingswoorden, en sinds ik het heb gezien is het fenomeen waarnaar ze verwijzen mijn nieuwe lievelingsfenomeen. Het beeld van dat kwetsbare poezenlijfje in dat rode coltruitje triggert nou eenmaal een heleboel warme gevoelens bij mij. Als u dat niet begrijpt, dan raad ik u aan om zelf een keer ‘medical pet rompertje’ te googlen en gewoon eens te ervaren wat de plaatjes met u doen.

Net als Loes ben ook ik op het moment aan het herstellen van een operatie. De operatie heette ‘proefschrift’ en duurde ruim vijf jaar. Fysieke wonden heb ik er niet door opgelopen, en ik ben er ook niet geheel of gedeeltelijk voor kaalgeschoren.  Wel ontdekte ik afgelopen week mijn eerste grijze haar, en ik ben ervan overtuigd dat zijn komst iets met het Project PhD te maken heeft.

Want net zoals die medische ingreep er tamelijk heeft ingehakt bij Loes, zo hebben al die jaren aan mentale arbeid er bij mij ingehakt. Het liefst zou ik een paar maanden in bed willen kruipen, of mezelf opkrullen naast Loesje in haar mand.

Maar nog los van het feit dat het mandje daarvoor te klein is (of ik te groot), is dat plan ook agenda-technisch lastig te realiseren. Er moet namelijk met de drukker worden gemaild over de omslag van de dissertatie en het soort papier waarop die moet worden geprint. Er moet met de pedel worden gebeld over de promotiedatum en de capaciteit van het Academiegebouw. Er moet een verdediging worden voorbereid en een receptie georganiseerd. Er moet worden gepostdoct en gesolliciteerd naar functies voor later.

Ik doe het allemaal wel hoor, en ik wil heus die baan wel straks, maar ik ben nu gewoon even zo moe, zo moe.

Voor mensen zoals ik zou het goed zijn als de universiteit ook een soort medical pet rompertje ontwikkelt. Speciaal voor promovendi die net klaar zijn met hun proefschrift, en kampen met een post-dissertaal vermoeidheidssyndroom.

Niet zozeer voor het geval dat ze aan hun buik willen gaan likken – kan natuurlijk altijd gebeuren, maar met een promovendus die daartoe neigt is er vermoedelijk wel wat meer aan de hand (psychisch, zeg maar), en ik betwijfel overigens ook of zo iemand zich door een simpel lapje stof zou laten tegenhouden. Nee, zo’n rompertje zou vooral bedoeld zijn als signaal naar de buitenwereld toe. Gewoon om aan te geven: laat mij maar een beetje met rust de komende tijd, ik voel me even niet zo fit. Ik ben herstellende.

Josette Daemen is promovendus aan het Instituut Politieke Wetenschap van Universiteit Leiden