Het is altijd fijn om tussen de lectures door snel een sweet treat te halen. Wat minder fijn is, is als die sweet treat het ontbijt is dat je de nodige energie voor een tentamen moet geven - en je vervolgens bijt in… schimmel.

Dit verhaal staat onder mijn vrienden intussen bekend als het mouldy muffin-debacle. Het is zeker niet de eerste keer dat we onze kritiek uitten op het eten uit de universitaire kantines.

Vooral internationals zijn in eerste instantie verbaasd, wat vervolgens omslaat in protest. Na hun intro-week-lunch van een zak brood en pindakaas verzamelen ze zich in de DM’s van @leiden.cafetaria.hater. Op dat Insta-account staan memes vol verlangen naar de warme lunches in verre Zuid-Europese, Aziatische en Latijns-Amerikaanse universiteiten.

En terecht.

Waar mijn Franse familieleden voor een paar euro van een driegangenmenu kunnen genieten, kost een broodje gezond (voor Franse standaarden een karig belegde sandwich crudité) op de meest Nederlandse universiteiten al snel zo’n 5 euro.

Ook bij onze minder culinair bedeelde buren is het een stuk goedkoper. Rondvraag bij mijn vrienden die in Duitsland en België studeren, wees uit dat ze daar een stuk beter eten dan hier: vegan restaurants met studentenkorting, cafés met gratis koffie, langere lunchpauzes. Wij hebben niet eens vegan melk in de koffiemachines!

Natuurlijk komt dit ook door verschillen in de universiteiten zelf: Nederlandse campussen zijn meestal geen ‘dorpen’. Het is logischer om een uitgebreid buffet te hebben als je ook uitgebreide slaapzalen hebt. Universiteiten met grotere complexen, zoals Erasmus of de VU, hebben dan ook food courts met meer keuze.

Maar toch.

Zelfs op de kleinere campussen moeten studenten nog steeds op zijn minst (betaalbare) lunch kunnen eten. Want ja, je kan wel elke dag je pasta pesto opwarmen, maar een voedzame kwaliteitsmaaltijd kan ook geen kwaad eens in de zoveel tijd.

Ik moet de cafetaria’s op onze campussen wel hulde geven voor twee gerechten. Op de eerste plek: de bospaddenstoelensoep. Zo goedkoop, snel en romig: een perfecte aanvulling op mijn bammetje kaas. Daarna volgt de snack waar ik elke 26e van de maand mijn portemonnee voor trek: de plak bananenbrood waar klaarblijkelijk goud op zit. Gelukkig smaakt het ook zalig, met knapperige plakjes banaan erop en chocola erin.

Helaas heeft de groenige blueberry muffin mijn verdedigende houding over de Nederlandse eetcultuur tegenover buitenlandse vrienden redelijk uitgedoofd. Ik zal nog steeds Limburgs zoervleisj voor ze koken en ze meenemen voor bitterballen op een terrasje.

Intussen knik ik echter instemmend mee als ik hun beklag over Nederlandse lunches aanhoor. De universiteitscafetaria zijn prima voor een snelle (dure) zoete snack, maar als ik tijd heb begeef ik mij toch liever naar de kebabzaak.

Zahra Menguellati is student International Studies