Geloof je in stikstof? Wat vind je van de oorlog in Israël en Palestina? Heb je een EHBO-diploma? En kan je iets meenemen om ons aan het lachen te maken?

Zomaar wat vragen die huisgenoten Marius en Mirthe stellen aan de hospitanten voor hun woongroep. Myrte Siebinga probeert zo goed mogelijk door het vragenvuur heen te komen – alles om in aanmerking te komen voor die felbegeerde kamer, die niet groter is dan een ruime bezemkast.

De scène uit de theatervoorstelling Myrte Siebinga zoekt een kamer van het gezelschap De Warme Winkel is letterlijk uit het leven gegrepen, zegt actrice Myrte Siebinga (25): ‘Ik bén op zoek naar een kamer.’

Hoe is het om jezelf te spelen?
‘Ik vond het een eer dat schrijver Vincent Rietveld mijn naam in de titel wilde gebruiken. Hopelijk draagt de voorstelling eraan bij dat ik er een vind. We laten zien dat ook geprivilegieerde mensen last hebben van de woningcrisis. Het is een universeel probleem.

‘Hospiteren kan een groot gevoel van ongemak veroorzaken, dus ik moet mezelf goed blijven herinneren dat ik een rol speel. Op het toneel word ik namelijk continu belachelijk gemaakt. Nu heb ik mijn eigen onhandigheid juist uitvergroot, om het lekker dramatisch te maken.’

Kun je werk en privé nog uit elkaar houden?
‘Het is best gek: tijdens de repetities kreeg ik een mail dat ik weer was afgewezen voor een woning. Toen dacht ik wel: gadver, ik wil me met iets anders bezighouden. Maar al die wanhoop en stress kan ik inzetten in mijn spel.

‘De woningmarkt maakt me echt verdrietig. Mijn buurjongen zei laatst: “Ik ga een huis kopen, dat kan jij toch ook gewoon doen?” Je begrijpt er niks van, dacht ik toen.

‘Tijdens het maken van deze voorstelling hoorden we zo veel verhalen van mensen die geen woning hebben, of veel geld betalen voor een kamer met schimmel.

‘We zijn het gewend om genaaid te worden. Je kan niet te veel tegen de huisbaas ingaan, anders word je er uitgegooid of gaat de huur omhoog. Het is kwalijk dat mensen hiermee wegkomen en dat mensen het zich veelal niet kunnen permitteren om er tegenin te gaan.’

 Werken in de culturele sector maakt het waarschijnlijk nog onzekerder.
‘Onzekerheid kan ook vrijheid bieden en het zorgt ervoor dat ik in het moment leef. Ik weet niet waar ik over een half jaar woon, of welk werk ik over anderhalf jaar doe. Tegelijkertijd heb je continu het gevoel dat je jezelf moet bewijzen: in je werk, maar ook om aan een huis te komen. Dat is frustrerend, maar ik vind het beroep zo leuk dat ik het ervoor over heb.’

 Wat maakt acteren zo leuk?
‘Ik ben er echt verliefd op. Als kind al ging ik op feestjes verkleed als Plien en Bianca in Zaai, terwijl anderen zich als Lady Gaga verkleedden. Alles is mogelijk in het theater, ik houd van de gekheid en creativiteit. Vanuit klimaatoverwegingen hebben we geen decor bij deze voorstelling. Daarom gebruiken we mime, als ode aan de fantasie.

‘Theater kan mensen troost bieden, raken of laten lachen. En ik houd van het ouderwetse gegeven dat mensen samenkomen en met elkaar iets beleven. Iedereen zit zo in zijn eigen wereld en heeft altijd haast, theater biedt een tegengif. Het kan een rol spelen in het creëren van medemenselijkheid door moeilijke onderwerpen bespreekbaar te maken en je empathie te trainen. Dat je überhaupt naar het theater kan gaan en voor anderhalf uur je eigen sores kan vergeten, is al zoiets groots.’

Waar gaat het mis op de woningmarkt?
‘Mensen kijken altijd omhoog – ze willen meer geld, een groter huis. Daarbij vergeten ze vaak dat anderen het slechter hebben. Door marktwerking en overbevolking is de crisis zo groot.

‘Op dit moment zijn er 437.000 mensen die een woning zoeken. Het zou het eerlijkst zijn om de totale oppervlakte van Nederland te delen door het aantal inwoners. Maar op dit moment krijgt de ene persoon acht vierkante meter woonruimte, de ander 120.

‘We spreken het publiek ook aan op hun aandeel. Ik vraag om zaallicht en vraag: “Wie heeft hier een kamer voor mij?” Al een paar keer boden mensen hun berging aan. Door de voorstelling beseffen mensen dat ruimte schaars is en dat we moeten delen. Het leukst zou natuurlijk zijn als er een politicus komt kijken.’

De voorstelling gaat niet alleen over woonruimte, maar ook over ‘stikstofruimte’ en ‘ademruimte’. Waarom?
‘Tijdens het hospiteren word ik getest. De potentiële huisgenoten doen alsof ze complotdenkers zijn en vinden dat stikstof niet bestaat. Mensen gaan snel over hun grenzen om maar extra kans te maken op een woning.

‘Dat zijn giftige dingen. Als stagiair merkte ik ook dat ik alles deed wat me werd gevraagd. Als een regisseur wilde weten hoe ik eruit zag met modder in mijn gezicht, dan smeerde ik direct mijn hele gezicht in. Ook als hospitant durf je niet altijd zelfrespect te tonen: voor je het weet ben je te arrogant en krijg je daarom weer geen huis.

‘Toch kan je benieuwd zijn naar wat je potentiële huisgenoot vindt van oorlog of de politiek. De voorstelling laat zien hoe moeilijk het is om het met elkaar oneens te zijn, of om bepaalde zaken niet te bespreken. Desondanks moeten we met elkaar leren samenleven.’

 Hoe is de samenwerking met je tegenspelers Mirthe Labree en Marius Mensink?
‘Ontzettend leuk. We kenden elkaar nog niet, maar we begonnen de repetities met veel improvisatie. Zo leer je elkaar goed kennen en raak je ingespeeld. Om ons te verdiepen in de thematiek lazen we elkaar iedere ochtend voor uit het boek Uitgewoond van Cody Hochstenbach, over de woonpolitiek van de afgelopen decennia. Alle drie zijn we op zoek naar een kamer in Amsterdam. Door dat boek voelden we nog eens extra hoe verkrampt de woningmarkt is.

‘We kennen elkaar inmiddels door en door, waardoor je kwetsbaar durft te zijn en beter kan spelen. Nu we op tour zijn, slapen we ook samen. Mirthe en Marius zijn echt een soort huisgenoten van me geworden.’

 De Warme Winkel, Myrte Siebinga zoekt een kamer. Het Nationale Theater, Den Haag, 27 en 28 februari, 20:15, €11,50