‘Het leek net een scène uit een film’, vertelt zanger-gitarist Seb Dokman (32), die samen met zijn broer Paul (bas/zang) en Jesper Albers (drums/zang) al bijna zeventien jaar de gitaarrockband Paceshifters vormt.

‘We waren in 2014 uitgenodigd voor een showcase festival in Los Angeles. Daar kwamen heel veel mensen uit de muziekindustrie op ons af. Een voormalig manager van Guns N’ Roses, echt een big shot met een eigen platenlabel, zei tegen ons…’ Dokman meet zich een vet Amerikaans accent aan: ‘“I’m gonna sign you guys right now.”

‘Wow, dachten wij, what the fuck, even rustig aan. Uiteindelijk hebben we niet getekend, omdat we de rechten op onze muziek wilden behouden. Soms vraag ik me af wat er zou zijn gebeurd als we met hem in zee waren gegaan. Misschien waren we wereldwijd doorgebroken, al betwijfel ik dat.’

Het werd geen rocksterrenbestaan in LA, maar een leven in Zwolle, waar Dokman restaurant Bennies bestiert.

Paceshifters staat bekend om hun vuige gitaarrock en opwindende liveshows. Op de meest recente plaat Out-and-Outer staan echter veel rustige, zelfs wat dromerige nummers. ‘Ik denk dat we wat minder vaak uit de bocht vliegen. En als we dat af en toe wél doen, zoals in “33”, komt het een stuk harder aan. Live is dat ook zo. We bouwen de set veel meer op.’

De luisteraar wordt daarbij meegevoerd langs de uiterwaarden van de IJssel, ervaart de impact van persoonlijk verlies en ontdekt het duistere verleden van Canada, legt Dokman uit aan de hand van drie liedjes.

‘We’re on the run for something new
Aviator, looking down on you
Aviator, whenever I pass through’
(Uit: ‘Aviator’)

‘We wonen alle drie in Zwolle. Mijn broer en ik komen oorspronkelijk uit het dorpje Wijhe, dat ligt tussen Zwolle en Deventer. Aviator gaat over de natuur om ons heen een hoe die verandert. Ik ben de vliegenier die het landschap onder zich langs ziet glijden.

‘De natuur verdwijnt steeds meer in mijn omgeving. Ik laat mijn hond ’s ochtends altijd uit in een heel mooi stukje groen in Zwolle. Dat gaat nu helemaal weg. Want er worden grote appartementencomplexen op gebouwd. Dat is sowieso wel een groot thema voor ons: hoe we omgaan met onze planeet en of dat allemaal wel goed is.

‘Ik heb een heel nostalgisch gevoel als ik weer naar Wijhe terugkeer. In de uiterwaarden bij de IJssel lopen ’s zomers altijd paarden. Als ik daar wandel, komt er een bepaald gevoel naar boven. Ik denk dan aan de simpele dingen uit mijn jeugd. Vroeger ging je hutten bouwen met je vrienden. Ik heb nu zelf een zoontje van anderhalf en later ga ik dat soort dingen met hem doen. Ik vind het vet dat bepaalde plekken zoveel impact op je kunnen hebben.’

‘Thirty-three, I feel you always creeping up on me 
I was four, last time I saw you walking out the door’
(Uit: ‘33’)

‘Dit liedje gaat over onze vader. Die is overleden bij een auto-ongeluk toen ik twee was en Paul vier. Mijn vader liet drie kinderen en een zwangere vrouw achter. Mijn moeder stond er ineens alleen voor, dat was uiteraard heel heftig voor haar.

‘De tekst is geschreven door Paul en hij zingt het nummer ook. Toen hij 33 werd heeft mijn moeder een brief aan hem geschreven over dat hij de leeftijd had bereikt waarop haar man stierf. Inmiddels heeft Paul twee kinderen, en ik een zoon. Als je zelf vader bent, ga je over dat soort zaken veel meer nadenken, en het van je af schrijven.

‘Ik ken mijn vader eigenlijk alleen van foto’s en filmpjes, omdat ik nog zo jong was toen hij overleed. Omdat Paul iets ouder is, heeft hij meer herinneringen. Mijn oudste broer was zes toen het gebeurde, heeft hem nog goed gekend. Dat hij er niet meer is, is iets waar je altijd op een bepaalde manier mee bezig bent. Er spelen vragen door je hoofd als: hoe zou het zijn als hij er nog was? Wat voor man was hij? Of als iemand zegt: “Je lijkt op je vader.” Op welke manier dan, vraag ik me dan af.’

‘Let me help you my darling with your heavy load
You start screaming as I grab my knife
This will be the last day of your life’
(Uit: ‘Highway of Tears’)

‘Dit nummer gaat over een seriemoordenaar, maar ook over de tragische dingen die de inheemse bevolking in Canada is overkomen, net als het liedje Runaway Child. Inheemse kinderen werden van 1870 tot en met 1997 door de overheid in heropvoedingsscholen gestopt. Ze werden gescheiden van hun familie en verschrikkelijk mishandeld.

‘In 2021 werd een supergroot massagraf gevonden bij zo’n voormalige school in Kamloops. In die regio woont familie van ons. Het bleek dat heel veel van die inheemse kinderen gewoon zijn vermoord. Het verhaal was dat ze weggelopen waren, vandaar de titel. Over de scholen is net een heftige documentaire verschenen met de titel Sugarcane.

‘Er is daadwerkelijk een zogenoemde Highway of Tears in Canada. Het gaat om snelweg 16 waar heel veel inheemse mensen, voornamelijk vrouwen, verdwenen zijn. De meesten zijn nooit teruggevonden. Het nummer is geschreven vanuit het perspectief van een seriemoordenaar die op zoek is naar slachtoffers.

‘We hebben ook een keer door Canada getoerd. De natuur is daar zo vet. We zijn ook met een paar inheemse mensen de bergen in geweest. Hoe zij omgaan met de natuur vind ik gewoon heel mooi. Dat is me altijd bijgebleven.’

Paceshifters 
Paard, Den Haag 
Woensdag 5 maart, € 20

Out-and-Outer verscheen in september 2024 bij Excelsior