'Mensen vragen zich vaak af: what went wrong? Maar ik heb mijn plek helemaal gevonden. Als klein kind wilde ik al iets bijdragen aan de wereld. Leven als een monnik sprak me toen al aan. Meer zoals een Boeddhistische monnik dan, niet zo’n Westerse in een pij. Ik ben een Swami, een monnik van de Hindoe-traditie. Een deel van de programma’s die ik geef hebben daar overigens niet heel veel mee te maken. Yoga en meditatie zijn natuurlijk deel van die cultuur maar niet echt religieus.

'In mijn leven ligt de focus op bijdragen. Dat is misschien niet altijd even comfortabel: het kan zomaar zijn dat ik een week in de jungle alleen maar gekookte bladeren en rijst te eten krijg. Of ik krijg opeens een telefoontje dat ik morgen ergens anders heen moet, in die zin leef ik uit de koffer. Maar voor mij betekent dat juist heel veel vrijheid en mijn ervaring is dat ik altijd op een goede plek terecht kom waar ik veel kan bijdragen en leren.'

'Ik ben bijna nooit in Nederland. Ik woon in India maar reis veel, ben all over the place. Ik zit nu in Zuid-Afrika waar we sinds een paar weken een lockdown hebben. Jij kan ten minste nog naar het park; dat is hier niet de bedoeling. Ik zit al een maand in hetzelfde appartement, maar ergens vind ik het heerlijk. Ik heb normaal zoveel programma’s, van gevangenissen tot bedrijven of in sloppenwijken, en ik ben altijd op reis. Het is fijn om even wat meer tijd voor mezelf te hebben. Dat is de positieve kant.'

Waar komt je interesse in spiritualiteit vandaan?

'Ik deed tijdens mijn middelbare schooltijd aan verschillende vechtsporten: judo, taekwando, aikido, kung-fu, capoeira en nog een paar andere. Wat me daarin aantrok was het stukje spiritualiteit: een klein beetje meditatie, wat ademhalingstechnieken. Het vechten vond ik niet interessant.'

'Toen ik zestien was heb ik in Amsterdam voor het eerst Sri Sri Ravi Shankar ontmoet, de oprichter van the Art of Living Foundation. Hij is nu mijn meester. Zijn aanwezigheid was iets bijzonders, het maakte heel veel indruk op mij. De dingen die hij zei waren heel praktisch en relevant, heel vredig en verstild maar ook humoristisch. Aan het eind leidde hij een meditatie en dat voelde als twee minuten, maar er waren vijfentwintig minuten voorbij. Vervolgens heb ik een meerdaagse cursus gedaan van de Art of Living en ben ik gaan experimenteren met ademhalingstechnieken. Ik ervaarde dat het erg nuttig was: dat ik meer gedaan kreeg in dezelfde tijd, me makkelijker dingen herinnerde, relaxter was tijdens examens.'

Vervolgens studeerde je Taal en Cultuur van India en Tibet in Leiden.

'Na de middelbare school heb ik drie maanden gereisd in India. Een opa van mij woonde daar en oosterse tradities vond ik erg interessant. Ik wilde er meer over leren. Bij de oriëntatie op de studie Taal en Cultuur van India en Tibet in Leiden vroeg ik een professor enthousiast of we ook zouden leren oude Vedische mantra's te reciteren. Dat had ik namelijk in India gezien. Hij keek me nors aan en zei: ‘Natuurlijk niet, dat is een dode taal’. Dat brak mijn hart.

'Ik ging tussendoor als ik tijd had een beetje struinen in de bibliotheek van ons instituut op zoek naar interessante boeken. Mijn minor was Journalistiek en New Media. Dat leek me wel praktisch, want wat ga je in vredesnaam professioneel met indologie doen?'

'Ik was een vrij normale student, los van het feit dat ik tussendoor mediteerde. Ik was bij mijn studentenvereniging SSR niet een van de kernleden maar het was wel leuk. Mijn studiegenoten kon je op een hand tellen want na het eerste jaar viel de helft af. Dan moet je toch je heil elders zoeken natuurlijk.

'Een aantal van mijn medestudenten zag dat ik erg relaxt was. Als ik zei ik dat ik weleens ademhalingstechnieken deed, keken ze me een beetje vreemd aan. Maar stukje bij beetje vonden ze het toch wel interessant klinken. En toen ben ik ook een aantal programma’s gaan organiseren in Leiden. Mensen waren er over het algemeen erg blij mee, en hadden er veel baat bij, dus dat moedigde mij aan.

En nu ben je dus Swami geworden.

'Na mijn bachelor ging ik eerst tijdelijk als vrijwilliger naar het hoofdkantoor van the Art of Living Foundation in Bangalore, India. Na anderhalf jaar kwam de realisatie dat ik dit veel interessanter vond dan teruggaan naar Nederland en de hele dag op kantoor zitten. Ik had ook de vrijheid dat er geen familieleden van mij afhankelijk waren. In de tussentijd was ik al trainer geworden van de Art of Living. Op een gegeven moment vond Sri Sri Ravi Shankar dat ik mij de Vedische kennis dusdanig eigen had gemaakt en dat ook kon uitdragen met mijn toewijding, dat hij mij de mogelijkheid gaf om Swami (meester, red.) te worden. Dat is vrij uniek.'

'Mijn oude voornaam is Alexander. Purnachaitanya is de naam die ik kreeg toen ik Swami werd. Dat is een levenslange commitment waarbij je je leven toewijdt aan nuttig zijn voor de wereld. De traditie is dat je dan een nieuwe naam krijgt omdat je oude leven klaar is. Mijn familie heeft daar heel veel respect voor. Ze noemden me vroeger altijd Alex of Aal en ik heb nu een nieuw koosnaampje: Purna.'

Wat voor programma’s geef je?

'Het belangrijkste programma - Art of Living Happiness Program - is een combinatie van simpele yogahoudingen, ademhalingstechnieken en praktische kennis over hoe onze geest werkt en hoe je je mind kan managen. Het is ooit begonnen met Sri Sri Ravi Shankar en inmiddels zijn er tienduizenden trainers over de hele wereld, met name vrijwilligers.

'Er zijn tegenwoordig zo veel soorten yoga en elke heeft zijn eigen flavour, zoals je ook Yin yoga en hot yoga hebt tegenwoordig. Ik ga niet bieryoga zeggen, want daar ben ik principieel op tegen (lacht). Dat heeft niets meer met yoga te maken.

'Ik doe zelf elke dag yoga, want om mensen te trainen moet ik fit en flexibel zijn. Ik sta wat eerder op dan gemiddelde mensen, tussen 5 en 6 uur, en doe dan twee uur lang wat ademhalingstechnieken en meditatie. Ik haal die twee uur er makkelijk uit omdat ik tijdens de dag veel meer gedaan krijg dan als ik het niet zou doen.'