Arnout van Ree, docent bij international studies, sleepte de universiteit voor de rechter om zijn contract aan te vechten. De universiteit had hem een verlenging aangeboden, terwijl hij er al twee had gehad. Om te voorkomen dat hij een vaste aanstelling zou krijgen, veranderde personeelszaken simpelweg de datum op zijn huidige contract, en telde er twee jaar bij op. Geen nieuw contract, geen vaste aanstelling, was de gedachte.

De rechtbank gaat hier niet in mee, en stelt Van Ree in het gelijk: die veranderde datum is in feite een verlenging, en dus een vast contract. Hij heeft per 1 januari 2020 een vaste aanstelling gekregen.

Uiterst uitgerekt systeem

De kantonrechter is bovendien kritisch op de universiteit, die ‘het systeem tot het uiterste oprekt en zelfs een tijdelijke detachering bij een derde partij, zodat de keten weer opnieuw start, kennelijk niet uitsluit. Een dergelijke constructie kan niet anders dan als een draaideurconstructie worden gekwalificeerd’, citeert advocaat Twan Kersten uit het vonnis, dat verder nog niet is gepubliceerd.

Hij concludeert ook dat de universiteit ‘alles in het werk stelt om te voorkomen dat aanstellingen dan wel arbeidsovereenkomsten voor onbepaalde tijd ontstaan’.

Aan de verdediging die de universiteit aanvoerde, namelijk dat volgens haar eigen beleid docenten alleen tijdelijk worden aangesteld, heeft hij geen boodschap. ‘Dat onderwijspersoneel dat niet gepromoveerd is geen arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd krijgt, is een enkele vaststelling van beleid en bevat dan ook geen objectieve en transparante grond.’

Flexibel

Volgens de rechtbank zijn de universiteit en veel andere werkgevers ‘huiverig’ om personeel vast aan te nemen: ‘Omdat ze (ten onrechte) bang zijn er niet meer vanaf te kunnen als dat nodig is.’

‘Onder het mom van een “flexibele schil” wordt zo een groot deel van de werknemers een onzekere toekomst voorgeschoteld en een tweedeling in de samenleving gecreëerd. Veel van dit “flexibele personeel” wordt immers kort voor het bereiken van een arbeidsverhouding voor onbepaalde tijd de wacht aangezegd waarna voor hen meestal weer een keten van arbeidsverhoudingen voor bepaalde tijd bij een andere werkgever volgt. Deze werknemers verblijven op deze wijze jarenlang in onzekerheid en kunnen bijvoorbeeld geen huis kopen.’

Advocaat Kersten schrijft dat de universiteit het vonnis ‘keurig’ naleeft: ‘Zo sportief is men dus wel! Jammer genoeg was er een procedure voor nodig en dat af te dwingen.’