Hoe ben je balletjuf geworden bij Tribes?
‘Dat kwam spontaan op mijn pad. Een vriendin werkte hier en ik heb ooit een les van haar bekeken. Ik houd van kinderen en was benieuwd hoe dat ging. Toen zij moest stoppen, heeft ze mij voorgesteld bij de eigenaar van de school. Die kende mij al omdat ik zelf les van haar heb, dus ik kreeg opeens een appje of ik de groepen van 2 tot 12 jaar eens wilde proberen.
‘Heel leuk natuurlijk, maar ook erg spannend. De allereerste les was er iemand bij om een beetje te helpen, maar ik moest meteen “de juf” zijn. Inmiddels ben ik niet meer nerveus, maar de nacht voor die eerste les heb ik geen oog dichtgedaan. O, wat was ik bang.’
En hoe gaat het nu?
‘Het is een van de beste banen ter wereld. Wie vindt dit nou niet schattig en leuk? Hoe beter ik die kinderen heb leren kennen – en hoe beter ze mij kennen – hoe leuker het wordt. Laatst zei een van de kinderen: “Juf, weet je waarom ik je lessen zo leuk vind? Omdat je streng bent, maar toch heel leuk!” Nou, dan smelt ik helemaal. De kinderen geven me knuffels, maar ze vertellen het ook als ze niet blij zijn. Ze zijn heel eerlijk.
‘Soms is het ook lastig. Bij de jonge peuters heb ik een meisje dat de eerste drie lessen huilend bij haar mama bleef zitten. Ik was heel bang dat ze zou stoppen, dus ik dacht: ze moet gewoon een keer meedoen. Toen heb ik haar van haar ouders overgenomen, op mijn schoot gezet en de hele les bij me gehouden. En na een paar oefeningen werd ze rustig en ging ze toch meedoen. Dus nu weet ik bij die kleintjes: op een gegeven moment hebben ze het vaak genoeg gezien met papa en mama, dan gaat die deur naar de kleedkamer gewoon dicht en blijven de ouders buiten.’
Wat komt er nog meer bij kijken?
‘Ik moet de lessen voorbereiden en twee keer per jaar voor al mijn groepen voorstellingen bedenken. Dat vond ik aan het begin heel spannend en nu steeds leuker. Het is heel creatief: ik moet niet alleen bedenken hoe ze gaan staan, maar ook hoe ik ze meekrijg. Bijvoorbeeld door er een verhaaltje bij te bedenken: we beginnen in het donker, in de sneeuw, en dan… Je moet er iets leuks van maken.
‘Ik volg ondertussen online een deeltijdopleiding aan de Royal Academy of Dance in Londen. Die gaat vooral over de groei van jonge kinderen en de stapjes die je kunt nemen om de lessen steeds iets moeilijker te maken.’
Wat betekent ballet voor jou?
‘Toen ik vier jaar oud was, ben ik begonnen met lessen. Dat was in Libanon, want daar woonden we voor het werk van mijn ouders. Toen daar oorlog uitbrak, net als nu, hebben ze de dansschool zo lang mogelijk open gehouden.
‘Een herinnering die me altijd bij zal blijven, is dat we een voorstelling gaven en daarna moesten vluchten. Daar komt mijn passie voor ballet vandaan: dansen was een soort veilige plek in een heftige tijd. En het gevoel dat ik toen had, probeer ik dus ook hier mee te geven aan mijn leerlingen.’