Ik ben niet gemaakt om te sporten. Ik heb het nooit leuk gevonden, ik ben er nooit goed in geweest, ik ben absoluut niet competitief en dankzij mijn moeders goede genen bezit ik zo’n snel metabolisme dat ik nog nooit één overbodige kilo heb gehad.
Als kind zat ik op geen enkele sport. Mijn ouders hebben dat niet gepusht en zelf had ik er totaal geen nood aan. Bovendien was ik nooit sociaal genoeg om niet helemaal depressief te worden van welke teamsport dan ook. Ik was nu eenmaal een boekenkind. Lezen is dan ook bij uitstek de meest asociale vrijetijdsbesteding die er bestaat.
Een tijdje geleden verbaasde ik echter vriend, vijand en eigenlijk ook mezelf wel een beetje door te verkondigen dat ik wekelijks zou gaan hardlopen. Volledig vrijwillig. Dat ik ineens na al die jaren besloot dat er toch maar eens een conditie gekweekt moet worden, had verschillende oorzaken. Enerzijds lag er een gezonde dosis angst aan de basis: de laatste tijd verscheen er net iets te vaak in de krant hoeveel jaar eerder je dood gaat door elke dag als een zak aardappelen op diverse stoelen, banken en bedden weg te schimmelen. Anderzijds doet een mens soms al eens gekke dingen om toch maar niet aan de scriptie te moeten zitten.
Mijn eerste dappere poging was helaas niet zo’n doorslaand succes. Blijkbaar heeft het toch wel enigszins effect op je conditie als je sinds de verplichte uurtjes gym op de middelbare school niet meer beweging hebt gehad dan dagelijks van en naar de tramhalte lopen. Wie had dat kunnen denken? Weer wat bijgeleerd. Het begon me voor het eerst een beetje te dagen toen mijn al zes jaar van elke vorm van intensieve beweging gedepriveerde lijf na ongeveer twee minuten lopen halfdood ten gronde zeeg. Nadat ik mezelf enigszins weer bijeen had geraapt was er maar één in neonroze lycra gehulde morbide obese vrouw die me met gemak voorbijstak nodig om mijn zelfvertrouwen volledig tot nul te reduceren. Ik had wel een piekmomentje wat snelheid betreft toen een groepje enge kerels me net iets té graag wilden helpen met sporten.
Tip: voor je gaat hardlopen is het handig om even te checken of die ouwe zwarte legging nog niet doorschijnend is geworden ter hoogte van je kont.
Toen ik eenmaal een jogger met sigaret in de bek zag opduiken, was ik er echt helemaal klaar mee. Slaat nergens op, dat hardlopen. Regelrecht naar huis gerend. En dan nog dagen met spierpijn op de bank gelegen. Nee, dan heb ik nu toch een veel beter sportproject bedacht: touwtje springen voor de tv met Netflix. Dat is echt oneindig veel meer mijn ding.
Talitha Dehaene