‘Contact?’
De mail is afkomstig van het ministerie van Justitie en Veiligheid, Directie Communicatie. Of we ‘even kunnen bellen’.
Even later hangt de woordvoerder van de staatssecretaris aan de lijn. Hij vraagt of ‘we iets kunnen doen’ aan het verslag dat Mare publiceerde over de dies natalis van de universiteit. Daarin staat namelijk dat de bewindsvrouw tijdens de diesrede, die eindigde met een aan het kabinet gerichte noodkreet, in slaap is gedommeld. Kan die alinea misschien ‘in goed overleg’ worden aangepast?
Volgens de overlevering schepten Mare-redacteuren van het eerste uur altijd op over hoe goed ze wel niet werden gelezen door politiek Den Haag. Als ze ’s avonds het journaal keken, zagen ze de krant zogenaamd ‘op ieder Kamerbankje liggen’. Kennelijk is er in veertig jaar weinig veranderd.
De voorlichter is de beroerdste niet, zegt hij. Hij snapt best dat ‘als zoiets gebeurt, jullie het volste recht hebben om dat op te schrijven’. Dat zijn we van harte met hem eens.
Maar gelukkig zijn ook wij de beroerdste niet, zeggen we. Want als Het Meest Onder Vuur Liggende Ministerie Van Het Moment kostbare minuten verspilt door te proberen in een lokale schoolkrant snurkpassages te laten schrappen, dan hebben ze vast ook nog wel even tijd om te luisteren naar een deal die ze niet kunnen weigeren.
Onze fotograaf heeft de power nap namelijk keurig vastgelegd. Hij vond het alleen ongepast om die beelden ook daadwerkelijk te publiceren. Maar we denken graag even mee: wellicht is hij bereid om die foto’s voorgoed aan het ministerie te slijten! Eind goed, al goed, en het bonnetje mag – net als bij de Teevendeal – gewoon worden weggegooid!
De woordvoerder kan er smakelijk om lachen. En hangt op.
Klinkt onwerkelijk? Het kan absurder.
Een paar weken later hangt justitie weer aan de lijn. Niet bij de redactie jammer genoeg, maar bij de ouders (ja, echt) van een van onze columnisten (ja, echt). De vader moet daarop zijn zoon bellen met de mededeling die hij hen beiden zo graag had willen besparen: ‘De politie is naar je op zoek.’ Als de zoon zich vervolgens bij de betrokken diender meldt, blijkt voor welk misdrijf hij wordt gezocht.
Hij heeft een stukje geschreven. Over katten.
Daarin schetst hij hoe die beesten in studentenhuizen worden behandeld: niet al te best. Sommige studenten blijken met poezen te gooien of ze te drogeren. Het stukje leidt tot wat verontwaardigde reacties op social media. Eén lezer stuurt een boze brief. En er stapt iemand naar de politie. Die aarzelt geen moment en onderwerpt onze columnist aan een kruisverhoor: namen en rugnummers graag.
Wat iedereen even vergeet: de auteur is geen katknuppelaar, maar een chroniqueur die enkel optekent wat hij om zich heen ziet. Dat is wat columnisten doen.
Maar ja, #ophef maakt blind, ook bij oom agent. Voor hem en alle andere slechtzienden zeggen we het toch nog maar een keer hardop: Mare is tegen dierenmishandeling. Mare is ook tegen terrorisme, genocide, woningnood, bsa, Leidse meeuwen en kantinevoer dat opeens ‘crispy minced meat chicken hot dog’ heet. Maar we schrijven er wél over. Dat is namelijk ons werk. Zoals de politie er is om – komtie! – boeven te vangen.
Nog even los van het feit dat dit belachelijke optreden in alle opzichten een aanslag op de persvrijheid is (want dat is het wel degelijk), geeft de sterke arm zo ook een helder signaal af aan de Leidse bevolking. Iedereen die onlangs is opgelicht, bestolen, aangerand, mishandeld, verkracht, of erger: nog even geduld aub – de Politie Leiden heeft het te druk met een klopjacht op een kattencolumnist.
Vandaar: nog een deal die justitie can not refuse. De redactie is bereid om aan het gehele Leidse politiekorps een spoedcursus begrijpend lezen te geven op een niveau dat iedereen die oud genoeg is voor een strikdiploma zou moeten kunnen snappen. De opbrengst gaat naar het asiel.
‘Contact?’