Quarantaine dag 22. Langzaam maar zeker worden mijn huisgenoten en ik helemaal gestoord. Gestoord van de 14 vierkante meter waarop we wonen, gestoord van de zooi, soms gestoord van elkaar maar vooral helemaal gestoord van tv kijken.
Het is toch wel ontzettend jammer dat de kwaliteit van datgene waar we nu grotendeels op aangewezen zijn zo fucking belabberd is, want Christus, wat is het Nederlandse tv-aanbod toch om te huilen.
Toen Beau van Erven Dorens dertig hele seconden op mijn scherm verscheen in een badjas terwijl hij steunde en kreunde over hoe zwaar het was om thuis te zijn en daarom “gewone” Nederlanders uitnodigde om contact met hem te zoeken, wist ik dat we diep waren gezonken.
Elke avond zitten de tafels van talkshows vol met BN’ers-gone-viroloog die hun baanbrekende kijk op deze situatie met ons delen. Wij, het gepeupel dat smacht naar elke kruimel die ze ons toereiken. Zo is Jort Kelder tegenwoordig ‘Allround Expert Alles’, vindt Gers Pardoel dat we elkaar vooral méér moeten knuffelen, én proberen 100 BN’ers wanhopig het coronavirus wereld uit te zingen met het lied Zon, al is het maar om niet in de vergetelheid te raken.
Nou, lieve BN’ers, vergeten zullen we het zeker niet, net zo min als vergeven.
Misschien is het moeilijker om de hele dag thuis te zitten voor een groep mensen die normaal voortdurend aandacht nodig heeft, want overal waar je kijkt klagen beroemdheden over hoe ontzettend verschrikkelijk deze tijd voor hen is.
Dit gezeur leidt ertoe dat voor velen het nu pas écht duidelijk wordt hoe volkomen wereldvreemd en belachelijk beroemdheden eigenlijk zijn. Huilen omdat je je verveelt in je miljoenenvilla, toch reizen terwijl je positief bent getest op corona, of schaamteloos je producten promoten met de belofte dat je een deel van de opbrengst zal doneren aan onderzoek IN. PLAATS. VAN. GEWOON. ZELF. GELD. DONEREN. Niets is te gek.
Als je net als ik de behoefte hebt gekregen om beroemdheden te ontwijken, raad ik je vooral aan om heel veel TLC te kijken. Hier worden namelijk pareltjes van programma’s als 19 Kids and Counting, Sister Wives en Extreme Couponing uitgezonden en die series zitten tjokvol met mensen die wel zo doorgeslagen zijn in het ‘normaal doen’ dat het haast pijn doet.
Ik bedacht me overigens dat het helemaal geen verkeerd idee zou zijn om nu eens een boek open te slaan, maar toen ik dit voornemen met mijn broer deelde op Facetime en hij me de biografie van Patty Brard aanbood heb ik mijn telefoon weer weggelegd en Say Yes to the Dress opgezet.
Zo blijkt maar weer: you can run but you can’t hide.
Maia de Quay is student rechten