Er speelt de laatste weken continu hetzelfde liedje door mijn hoofd, het onvolprezen ‘Under Pressure’, van Queen en David Bowie.
‘Pressure, pushing down on me/Pressing down on you, no man ask for/Under pressure that brings a building down/Splits a family in two, puts people on streets.’
De Zuid-Koreaanse president kan hierover meepraten. Flater na flater, schandaal na schandaal hebben de druk op hem de afgelopen maanden zo doen toenemen dat hij geen andere uitweg meer leek te zien dan een couppoging te ondernemen, het parlement buiten werking te stellen, de executie van zijn grootste plaaggeesten van de oppositie voor te bereiden (saillant detail: door Zuid-Koreaanse troepen in Noord-Koreaans uniform) en zich in zijn presidentieel paleis te verschansen tot de wereld hem weer wat gunstiger gezind zou zijn.
Hij zit er nog steeds, ook waarschijnlijk toen de politie, een van de maar liefst drie instanties die onderzoek verrichten naar zijn hoogverraad, ondanks de weerstand van de presidentiële lijfwacht huiszoeking wilde doen in zijn kantoor - verraad is nu net het enige misdrijf waarvoor je als president geen immuniteit hebt.
‘Pressure, pushing down on me/Pressing down on you, no man ask for.’
Geen Zuid-Koreaan die hierom vroeg, maar de reactie van de Zuid-Koreaanse samenleving was direct en in eerste instantie afdoende, want iedereen ging de straat op en de noodtoestand werd na zes uur weer lafjes ingetrokken. ‘Puts people on streets’ dus: inderdaad dáár wel.
Ook hier wordt de druk gevoeld dankzij een regering die als het eropaan komt bijna net zo afwezig is als de Zuid-Koreaanse president en die zeker in dezelfde mate zijn eigen gang lijkt te gaan door fatale bezuinigingen op de universiteiten door te voeren in weerwil van wat de samenleving wil.
De druk werd gevoeld in het bestuursgebouw, waar die ons college van bestuur noopte tot een raadselachtige uitspraak in de universiteitsraad waarin het de goegemeente waarschuwde voor de ‘zeven heel, heel magere jaren’ die zouden komen na ‘zeven vette jaren’. Nu zal diezelfde goegemeente enigszins verbaasd bij zichzelf te rade zijn gegaan hoe ze die zeven vette jaren dan gemist hadden – met uitzondering van het Bestuursbureau en Vastgoed, want Leiden gaf in 2023 percentueel zes keer zoveel uit aan vastgoed als het gemiddelde van alle andere universiteiten en maar liefst vijf procent minder aan personeel (het moet uit de lengte of de breedte komen, nietwaar?).
‘Turned away from it all like a blind man/Sat on the fence but it don’t work’, dacht ook het faculteitsbestuur van Geesteswetenschappen waarschijnlijk, die druk gaat ons niet te pakken krijgen, vingers in de oren en la la la, I can’t hear you, toen het iets moest met de met stoom en kokend water geschreven alternatieve (maar doortimmerde) plannen van de werkvloer om de faculteit niet aan splinters te laten hakken.
Niet dat die plannen een kans lijken te krijgen, want ‘that’s the terror of knowing what this world is about/Watchin’ some good friends screaming let me out’. En ik ben het die schreeuwt om eruit gelaten te worden, want het is allemaal zo duidelijk. Inspraak is er niet echt en we worden alleen getolereerd omdat we weigeren te worden genegeerd.
Ondertussen hoop ik op het soort druk dat ‘puts people on streets’ zodat alles toch nog beter wordt. Zodat de premature capitulatie van onze besturen (nu al opleidingen opheffen en wie weet een faculteit?) stopt. Zodat we ons kunnen concentreren op onze taken, universitair en publiekelijk. Zodat wij onszelf gaan besturen zonder ons te laten misleiden door de wollige propaganda die zegt dat we dat nu eenmaal niet kunnen. Zodat de universiteit weer een instelling wordt en geen bedrijf waar een plakje cake €3,14 kost.
Maar het zal wel drukker en drukker worden, en dus hoop ik op een Zuid-Koreaans reactie van people on streets, nee, we hebben er ook niet om gevraagd, maar het worden volgend jaar dan maar verdere acties en staken, want zoals Freddie en David het al zongen: ‘These are the days it never rains but it pours.’
Remco Breuker is hoogleraar Koreastudies