Hoe belandt de voorzitter van Asopos opeens in Oekraïne?
‘Bij mijn allereerste wedstrijd als bestuurslid las ik in een groepsapp over het project Boten voor Odesa. Het was betrekkelijk vaag, maar er stond een telefoonnummer bij voor als je vragen had. Ik heb direct gebeld en sprak Gert Jan, een van de aanjagers. Ik zei: “Ik heb hier wel oren naar, wanneer gaan we?” Drie dagen later stapte ik om vijf uur ’s ochtends bij hem in de botenwagen.
‘Aan het begin van je bestuursjaar hoor je: van alle kansen die je laat schieten, heb je later spijt. Dit leek me bij uitstek zo’n kans waar je vol voor moet gaan.’

Hoe was de reis?
‘We zijn met z’n drieën met de “kleine botenwagen” in één dag naar de Oekraïense grens gereden. Daar hebben we overnacht, om de volgende dag samen met de “grote botenwagen” de grens over te steken. Als humanitarian aid convoy mochten wij de kilometerslange rij overslaan, maar daar hadden ze alleen een weegschaal voor vrachtwagens. Toen moesten we twee uur over een landweggetje naar de volgende grenspost rijden, waar het uiteindelijk wel gelukt is.’

‘Voorbij de grens werd de weg echt België tot de macht twintig: meer gat dan weg en totaal onverlicht. We hebben de boten extra goed vastgebonden. Ze bleven gelukkig allemaal vastzitten. Rond middernacht kwamen we aan in Lviv, twaalf uur later dan afgesproken. Toch werden we heel hartelijk ontvangen door de Oekraïners van de roeivereniging die de boten kregen. Ze hadden eten voor ons en dat was heel gezellig. Zij spraken echt geen woord Engels en wij geen Oekraïens, dus iedereen zat zinnetjes in te voeren in Google Translate.’

Maakte je je zorgen over je veiligheid?
‘Toen ik mijn moeder vertelde dat ik naar Oekraïne zou rijden, vroeg ze of ik daarvoor een reisverzekering kon afsluiten. Toen ik antwoordde van niet was haar reactie: “Nou, dan moet je geen bom op je hoofd krijgen.” Maar goed, dan heeft een reisverzekering ook geen zin meer.’

‘Vanuit Odessa waar de boten uiteindelijk terechtkwamen, kregen we filmpjes doorgestuurd van grote explosies. In Lviv ging wel de hele tijd het luchtalarm af, maar om ons heen ging iedereen gewoon door met z’n dag. Er vallen daar nauwelijks bommen. Ik denk dat de kans op een verkeersongeluk groter was. Ik weet niet of dat helemaal klopt, maar mensen zijn toch kuddedieren. Als iedereen rustig zijn broodje blijft eten, waarom zou ik me dan drukmaken?’

Wat heeft de meeste indruk op je gemaakt?
‘Je kunt mensen laten zien dat ze niet worden vergeten. Het is natuurlijk een leuk avontuur en een goed verhaal, maar de menselijke kant is het meest waardevol. De focus in Nederland ligt heel erg op de oorlog, terwijl veel mensen er gewoon hun leven proberen te leiden. Zoals in elk conflict delven de normale mensen het onderspit, zowel in aandacht als in het conflict zelf.
‘Je krijgt meer waardering voor hoe goed we het in Nederland hebben. Het is helemaal niet zo vanzelfsprekend dat er hier geen conflicten zijn. Je kunt in één dag naar een land in oorlog rijden. Daardoor realiseer je je ineens hoe dichtbij het is.’

Meer informatie over de actie op botenvoorodesa.nl