Naam: Huize TrappenZat
Kamergrootte: 12 m²
Huur: €325 incl.
Huisgenoten: 14

Hoelang woon je al in ‘De Sterflat’ aan de Klikspaanweg?
‘Bijna drie jaar. Ik woonde eerst in een studio op de Hooigracht. Dat was heel eenzaam, want het was tijdens corona. In een studio kan je met niemand praten. Na zes maanden wilde ik echt iets anders. Ik zocht iets met minstens acht huisgenoten om de sfeer van een echt studentenhuis te hebben. Dit huis was mijn vierde hospi en ik heb nooit spijt gehad.

‘We zijn veel samen: er zitten altijd wel vier mensen in de fusie. We doen ook ons best om elkaar te zien en een drankje of spelletje te doen. Elke woensdag hebben wij huisavond. We proberen om de week een grote activiteit te organiseren, zoals een kroegentocht in Delft of een poolavondje. Het heeft mij geholpen met vrienden maken.

‘Ik dacht eerst dat ik het niet leuk zou vinden, omdat er een stigma omheen hangt dat het hier erg vies is en je weinig kan studeren. Allemaal overdreven.’

Dus het is hier altijd schoon?
‘In vergelijking met andere studentenhuizen valt het wel mee. We hebben geen muizen. Elke week ruimen we op. Dat wordt ook echt gedaan, want anders krijg je een boete. De eerste keer vergeten is zes euro, en dat loopt op met drie euro per week. Ik ben te skeer om het niet te doen. Maar een huisgenoot moest ooit 45 euro betalen.’

Heb je ook huistradities?
‘Op de muur in de fusie houden we bij wie het snelst een bak kan trekken. Momenteel is mijn tijd het huisrecord: 2.88 seconden. En de traditie dat je het woord “dop” niet mag zeggen, bestond al voordat ik er kwam wonen. Als je dat zegt, moet je een dop vullen met sterke drank en dat shotten. Dat geldt voor iedereen, dus ook voor gasten of tijdens hospiteeravonden.’

‘Ik heb het bijna helemaal afgeleerd. Als ik thuis bij mijn moeder ben, vraag ik altijd of ze me de d-o-p wil aangeven. Af en toe trap ik er nog in. We hadden een gesprek over zelfstandigheid en dat je je eigen boontjes kan… Toen was ik de lul.’

Waarom verzamel je Skittles?
‘Het is mijn favoriete snoepje. Met de witte zakken in het rechterkastje ben ik begonnen. Ik was met de middelbare school naar Schotland en ik zag ze staan in een tankstation. Het zijn gaypride Skittles. Ze zijn wit aan de buitenkant, maar hebben allemaal een andere smaak. Dat laat zien dat iedereen er misschien aan de buitenkant hetzelfde uitziet, maar anders is van binnen. Een maat heeft ze voor mij gekocht en grapte dat ik een verzameling kon starten. Ik vond het zo leuk dat ik het ook heb gedaan.

‘Nu al mijn vrienden weten dat ik dit spaar, nemen ze allemaal Skittles mee uit het buitenland, zoals Mexico, Verenigde Staten en Australië. Ik heb nu ook een Skittle-plectrum en kaarsen. Er bestaan ook mosterd- en NHL-Skittles, en nóg honderden varianten die ik niet heb. Ik koop meestal één zak om te proeven en eentje om neer te zetten. Het loopt qua prijs aardig op, tot soms wel acht euro per stuk. Voor een zakje snoep is dat best veel.’