Reizen is spelen met de tijd. Het gevoel dat gisteren een verre herinnering is en morgen een eeuwigheid van je verwijderd, is reden genoeg om eens in het jaar van huis weg te gaan.

Dat we graag foto’s maken op vakantie berust op het misverstand dat je die ene seconde kunt vastpakken en dat je er wanneer je maar wilt naar terug kan gaan. Het uitzicht, je gedachten en gevoelens, de mensen met wie je op reis bent; soms komt het allemaal samen en ben je gelukkig. De tragiek bestaat eruit dat je ofwel je best doet om je alles te herinneren, ofwel helemaal niet doorhebt wat er gaande is.

Op reis zie je de dingen scherper, je kunt nadenken over je leven zonder dat te worden afgeleid door de randzaken die je thuis bezighouden.
We mogen dan wel grappen maken over mensen die zichzelf zoeken tijdens hun tussenjaren in Thailand of Peru, maar waar moet je jezelf dan vinden? Zeker niet thuis waar je ergens in de sleur jezelf bent verloren.

Zo gaan de dagen dan voorbij, je bezoekt plekken die je kent van plaatjes, documentaires en filmpjes op internet. Je bent alleen met jezelf, met wildvreemden, oude en nieuwe vrienden. Je kijkt uit het raam van een auto en ziet ontelbare levens van onbekenden aan je voorbijflitsen. Je beleeft alles intenser en lijkt tot de kern te komen van wie je bent of zou willen zijn. Eigenlijk zou je eeuwig op reis willen zijn, maar zo werkt het niet.

Hoelang je ook wegblijft, ooit kom je terug. Je zal misschien alles anders willen doen of alles bij het oude willen laten, maar je voelt je bij terugkeer een nieuw persoon. Tot je één nacht de roes hebt weggeslapen en weer aan het werk moet.

Voor je het weet, is je reis zo lang geleden, dat je het ergens opbergt in een donker kastje met herinneringen waar je misschien eens per jaar inkijkt, om te kijken of ze er nog wel liggen.

Ook ik denk veel na over wat ik nou aan het doen ben en waar ik heen wil. Aan conclusies waag ik mij niet. Ik ben nog een paar weken in Egypte. Iedere dag zie ik graven en tempels, een beter decor om in te mijmeren kan een mens zich niet wensen.

Terwijl ik dit schrijf zit ik op het dakterras van mijn hotel in Luxor, het is elf uur in de avond. Ik kijk uit over de Nijl, zie de lichten van twee kerktorens, de minaret van de Abu Al-Haggagmoskee, de resten van de Luxortempel.

Ik ga nog even niet naar huis. Misschien ben ik gelukkig, maar ik denk er niet te veel over na.

Omar Ghaly studeert Egyptologie