Vlak voor de kerst kreeg ik, zoals alle medewerkers, een universitaire nieuwsbrief in de inbox met bovenaan een stukje van het college van bestuur over de resultaten van de Personeelsmonitor. Hierin vragen de bestuursleden, naar aanleiding van gegevens die erop wijzen ‘dat de trots op onze organisatie is afgenomen en dat medewerkers zich minder betrokken voelen bij de universiteit’, zich onschuldig af: ‘Hoe kan dat, waar heeft het mee te maken?’

Nooit eerder voelde ik mij genoodzaakt om op een artikel uit de universitaire nieuwsbrief te reageren. Maar deze retorische vraag vereiste van mij een onmiddellijke reactie, die ik vervolgens naar de redactie van nieuwsbrief stuurde. Geen tegenreactie of ontvangstbevestiging van die kant ontvangen hebbende, neem ik nu graag de vrijheid de inhoud van mijn bericht via Mare openbaar te maken.

Drastische verslechtering

Bij de wetenschappelijke staf van de faculteit Geesteswetenschappen lijken de belangrijkste redenen voor de dalende trots en minder betrokkenheid in ieder geval evident. De grimmige sfeer rond de kwestie huisvesting in de nieuwe Humanities Campus wordt goed weergegeven in de Mare-artikelen van Joost Augusteijn (‘Waarom ik uit de Stuurgroep Humanities Campus stapte’), Remco Breuker (‘Hoe onze geesteswetenschappen willens en wetens worden gesloopt’; ‘Tegen de student als melkkoe kan geen medewerker op’) en een tiental medewerkers van het Instituut Geschiedenis (‘Flexwerkplekken en gedeelde kamers zijn funest voor onze wetenschap’).

De daarin uitgelegde standpunten zijn die van de grote meerderheid van ons. Uit een onlangs door de Advisory Council van het LIAS uitgevoerde enquête bleek bijvoorbeeld dat slechts 8 uit 100 respondenten het huidige verhuizingsplan goedkeuren, terwijl 79 het niet acceptabel vinden.

Misrekening

Voeg hier nog eens bij: het schandaal rond de kwart miljoen euro’s aan illegale spionagecamera’s die tijdens de pandemie in de collegezalen werden opgehangen, terwijl werkende camera’s voor afstandsonderwijs ternauwernood te vinden waren; de bestuurlijke misrekening ten opzichte van woningcomplex De Sleutels die een deel van de oorzaak vormt van de huidige huisvestingscrisis; het feit dat de ellende van het gedwongen werken op afstand tijdens de pandemie door het bestuur werd aangegrepen als rechtvaardiging voor een eenzijdig besluit om een drastische verslechtering van onze werkfaciliteiten op campus door te drukken midden in een consultatieproces met de medewerkers; en de opeenvolgende reorganisaties van de onderwijsondersteuning en de studiecoördinatie die het werk van de opleidingsbesturen en -commissies bemoeilijken en waarover de staf zelf nooit geraadpleegd maar slechts geïnformeerd wordt.

Voldoende redenen dus tot ontevredenheid en een gevoel van afstand onder de docenten en onderzoekers die de kerntaken van de universiteit - onderwijs en onderzoek - uitvoeren, en wier belangen en meningen steeds meer genegeerd worden door hun collega’s bij bestuur, bedrijfsvoering en huisvesting, wier taak het zou moeten zijn om hun werk optimaal te ondersteunen en te faciliteren.

David Henley is professor Contemporaine Indonesië Studies