Of ik nu schrijf over de ‘pechgeneratie’, inflatiegevoelige courgettes of de wanhopige woningmarkt, de Beflikkerde Student blijkt een terugkomend leidmotief.

Zo wil ik mij ook nu weer grievend uitlaten over falend beleid dat ons wederom op uitzonderlijke wijze benadeelt en bekend en gevreesd is bij velen: de handelingen van Stichting Duwo.

Een snelle Google-sessie leert dat ik niet de enige ben met die boodschap. Met een rating van 2.3 uit de 5 en reviews als ‘ik heb al 1,5 jaar geen warm water thuis’ en ‘ik slaap nog liever onder een brug’, is Duwo ook op het internet onsterfelijk.

De stichting is, zo staat er op de website, ‘gespecialiseerd in studentenhuisvesting’ en bezit meer dan 33.000 (!) studentenkamers.

Eén daarvan was de mijne, en ook ik was dus onderworpen aan de grillen van het bedrijf dat ik liefkozend Firma Rat & Rover noem.

Ik woonde in een huis met twaalf anderen, in een complex met acht huizen en zo’n 150 studenten. Natuurlijk is het nogal een klus om alles perfect te regelen voor zoveel bewoners, maar zo matig als Duwo het wist te doen, is wel een column (of drie) waard. Het negeren van reparatieverzoeken, wanstaltig onderhoud met slecht materiaal en het in algemene zin behandelen van je huurders als uitschot – niks is Duwo te gek.

Van de drieënhalf jaar dat ik er woonde, was onze voordeur – je weet wel, dat ding dat de buitenlucht en vreemde mensen scheidt van de binnenkant van je huis – drie jaar kapot. Sterker nog, ondanks tientallen smeekbedes, wanhopige mails, constant geklaag en een inbraak, is de deur nog steeds niet gemaakt. Ongeveer één keer in de vier maanden (ofwel één keer per tien verzoeken) keek er iemand naar, werd er wat WD-40 in het slot gespoten en ons voor vluchtig vertrek nog even snel verteld dat we het zelf kapot hadden gemaakt. Jullie ook bedankt.

Iedereen die ontevredenheid liet blijken, werd onderbroken met een ‘ja maar jullie…’-verhaal en gezeur over dat sTuDeNtEn AlTiJd aLlEs MoLlEn.

Allereerst lijkt het me niet heel waarschijnlijk dat we onze eigen voordeur expres elke dag slopen, en daarbij kan je het verhuren van een woning (en alles wat daarbij komt kijken) niet behandelen als een gevorderde versie van de quid pro quo-games. Het is gewoon niet oké om op een verzoek om een kapotte voordeur te repareren, te reageren met ‘eerst moeten de gangen leger’ of ‘ja maar dan wil iedereen in het complex een nieuwe’.

Vloeren die bol staan van het vocht, waterschimmel die al jaren vastzit in de oude douchecabines die niet worden vervangen (‘dat moeten jullie zelf schoonmaken’), verwarmingen die in de winter begrensd zijn of helemaal niet werken: Duwo vindt het allemaal wel prima.

Wat ze echter níet prima vinden, is troep en de losse banken die buiten ons complex rondzwierven. Daar heb ik weinig tegenin te brengen, behalve dan dat alle goede oplossingen van bewoners (zet buiten vuilnisbakken neer, geef ons een peukentegel of -paal en zet in de grond verzonken picknickbanken en -tafels neer) jarenlang in de wind zijn geslagen en altijd afhankelijk werden van nieuwe voorwaarden zoals geen schoenen in de gang of geen kapstokken aan de muren. Volgt u het nog?

Terwijl Duwo een mailtje heeft verstuurd dat de servicekosten met 80 euro per maand omhoog gaan in verband met de stijgende energieprijzen, knallen mijn huisgenoten er nog maar een reparatieverzoekje uit. Misschien krijgen ze deze keer wél stress van een deur die de hele winter openstaat.

Maia de Quay studeert rechten