Transcripten van persoonlijke, openhartige interviews – in verschillende stadia van anonimisering – van drie verschillende onderzoeken, de sollicitatiebescheiden van de kandidaat-assessoren van mijn faculteit, en toch ook maar mijn eigen BSN-nummer. Het was tot voor kort allemaal te vinden in het postvak van mijn u-mailaccount. Met mij (of door mij) gedeeld in goed vertrouwen dat er zorgvuldig mee wordt omgegaan.

Tot mijn schrik las ik afgelopen donderdag dat dit vertrouwen misplaatst was.

In de universiteitsraad vond namelijk een onthutsende woordenwisseling plaats: ‘Zou het college kunnen bevestigen dat u-mail van studenten niet gecontroleerd wordt door veiligheidszaken?’ ‘Uit oog van vertrouwelijkheid [kan het college] daar niks over zeggen.’

Het afgelopen jaar heb ik niet onder stoelen of banken geschoven dat ik me schaar achter de vonnissen van het Internationaal Gerechtshof dat Israël zich schuldig maakt aan illegale bezetting, aan apartheid en (plausibel) aan volkerenmoord – en dat derde partijen de plicht hebben om geen handlanger van Israël te zijn in deze misdaden.

Ik heb er in de faculteitsraad over gesproken, tegen de media, ik ben herkenbaar op velerlei protesten aanwezig geweest. Daarnaast heb ik een ‘niet-Nederlands uiterlijk’. Ik was me er al pijnlijk van bewust dat daarmee al mijn vakjes zijn aangevinkt om door Universiteit Leiden als veiligheidsrisico bestempeld te worden. Dat dit ook een daadwerkelijk veiligheidsrisico teweeg zou brengen voor vertrouwelijke gegevens die via mijn u-mail toegankelijk waren, dat was echter een onaangename verrassing.

De gegevens heb ik inmiddels verwijderd van mijn u-mail. De Autoriteit Persoonsgegevens is op de hoogte gebracht.

Ik doe mijn best om ethisch om te gaan met het recht op privacy. Iets wat ik dacht te hebben geleerd van de universiteit, maar misschien moet de universiteit het nog van mij leren.

Eleanor Daw is student pedagogische wetenschappen