Over het algemeen zijn we allemaal zelf het belangrijkste ding in ons leven. In mijn hoofd is mijn leven eigenlijk een soort film waarin ik zelf de hoofdrol speel. Net zo goed speel ik andermans films ook allerlei rollen, wisselend van tegenspeler tot figurant #37. Soms is dat leuk, soms minder, maar het is vooral niet heel erg problematisch.

Wat is gebleken, is dat een pandemie deze verhoudingen nogal drastisch aantast. Of beter gezegd, zou moeten aantasten.

Zoals ook wij studenten inmiddels allemaal wel weten, is het de bedoeling dat we voor voorlopig accepteren dat de film over Het Leven, jeweetwel, die over iedereen, voornamelijk over anderen zal moeten gaan.

Mijn leeftijdsgenoten en ik, de groep die het er in deze hele bedoeling toch het beste vanaf brengt, moeten onze levens tijdelijk pauzeren om die van anderen te redden. Je zou toch denken dat dit niet al te moeilijk klinkt voor een groep mensen die er in het dagelijks leven een sport van maakt om zo min mogelijk te doen met het meeste resultaat (en daar nog goed in is ook).

Maar niets is minder waar.

Het lijkt alsof de Nederlander afgelopen weekend beïnvloed was door een soort mentaliteit van ‘’ikke, ikke, ikke en de rest kan letterlijk stikken’’. Op een of andere manier heeft iedereen - zeker niet alleen studenten - toch altijd iets in zich wat je laat denken dat dingen voor iedereen gelden, behalve voor jou. Een bepaalde vorm van bijzonderheid die alleen aan jou toegeschreven is en aan niemand anders, die er bijvoorbeeld voor zorgt dat je onverstandige dingen gaat doen midden in een pandemie.

Jij, beste lezer, denkt nu vast dat dat voor jou niet zo is, maar hopelijk zie je de ironie daarvan in na het (her)lezen van de vorige twee zinnen.

Voor deze volstrekt debiele manier van zelfverheerlijking bestaat een woord, namelijk ‘exceptionalisme’. We zijn er allemaal zo van overtuigd dat we bijzonder of verheven zijn, dat we wel met vingers kunnen wijzen naar anderen, maar zelf geen verantwoordelijkheid nemen voor de schade die we actief aanrichten.

Maar nu komt het: je bent niet bijzonder, ik ben niet bijzonder, en als je graag gevrijwaard blijft van een andere ziekte genaamd teringlijeritis, is het echt zaak dat je je een beetje inspant om te doen wat ons allemaal wordt opgedragen.

Het punt is dat exceptionalisme normaal gezien geen vlieg kwaad doet. Echter, de situatie waar we nu inzitten zorgt ervoor dat het een heuse dooddoener is, en het wordt hoog tijd dat we dat inzien.

Dus: kap even met een recalcitrante etterbak zijn en wees blij met je bijrol in de Film Des Levens, dan zien we elkaar voor we het weten weer gezond en wel in een zweterige kroeg of zuchtend in de collegebank.

Maia de Quay is student rechten