November is verreweg de meest stressvolle maand op de academische kalender. Als de koplampen van een spookrijder suizen alle deadlines op je af. Agenda’s zijn net volle parkeerplaatsen, met rijen felgekleurde blokken.

Weet je wat nog erger is dan stress over wat je allemaal doet? Stress over wat je allemaal niet doet.

Het is acht uur ’s ochtends. De wekker verstoort mijn slaap. Dat is niet erg, daarvoor is de snooze-knop. De wekker gaat alwéér, en nog een keer. Op datzelfde apparaatje naast mijn bed zitten nog veel meer interessante knopjes.

Eentje is bijvoorbeeld oranje-rozig, eentje felrood, het groene icoon met het cijfertje erboven trekt ook mijn aandacht.
Oh, wonderen van moderne technologie!

Alleen zo is er al een wereld aan ervaringen aan me voorbijgegaan zonder mijn bed uit te zijn gekomen.

Maar shit, over een halfuur begint mijn echte dag. Eerst ontbijten, of tandenpoetsen? Ontbijt als een keizer, lunch als een prins en dineer als een bedelaar. Dat is wat ik onbewust naleef. ’s Ochtends uitgebreid de tijd nemen, en in de loop van de dag lijdt mijn tijd om te eten onder de stapel werk die ik opbouw.

Mijn college is klaar, eindelijk tijd om te studeren. Veel mensen hebben een plek en een tijd van de dag die voor hen het beste werkt. Mijn talent is dat ik overal en altijd wel afleiding kan vinden. Hoe saaier de werkplek, hoe interessanter die uitdaging wordt.

In mijn eigen huis heeft de was altijd voorrang op mijn literatuuronderzoek. De stilteruimte op de campus is overduidelijk de aangewezen plek om mijn administratie te doen. Zeeën aan uren om te studeren worden periodes van een kwartier, waarna mijn brein weer een andere onnodige taak verzint.

Dit is mijn ervaring met ADHD. Alle Dagen Heel Druk is voor mij meer een streven dan een feit – hoe erg ik de naam ook probeer waar te maken. Volgens mijn agenda is het wel druk, in mijn hoofd ook, maar de output (en input in mijn brein) valt tegen.
De weg heeft meer kuilen en de koplampen zijn nog feller.

Onder ons hyperactieven staat dit bekend als ADHD paralysis, maar ‘normaal bedrade’ mensen noemen het gewoon uitstelgedrag. Het alles tegelijk willen doen, en niks bereiken, dat is wat ADHD zo naar maakt. Geen gevoel voor prioriteit, geen tijdsbesef, snel afgeleid, niet verder kunnen komen dan het begin. Dat alles culmineert in het werk maar gewoon niet doen, en in plaats daarvan in een constante staat van willen-doen zijn.

Natuurlijk zijn er ook goede kanten. ADHD is letterlijk een state of mind en wordt een groot onderdeel van je persoonlijkheid. Mijn vrienden zijn intussen gewend aan de gemiddelde snelheid van vijf gespreksonderwerpen per drie minuten.

Impulsiviteit en het constante zoeken van balans in je leven, leiden ook tot momenten van genialiteit. Hyperfocus is werkelijk een superkracht. Op koffie en adrenaline een goede prestatie neerzetten komt wel erg dicht in de buurt van een orgasme.
Er bestaat een dunne lijn tussen symptomen of daadwerkelijk ADHD hebben.

Dit gaat ook de andere kant op. Wat intrinsiek bij ADHD hoort, is constant aan jezelf twijfelen. Iedereen heeft wel eens uitstelgedrag, waarom zou ik dan een “functiebeperking” hebben?

Zahra Menguellati is student International Studies