Het is de bedoeling dat Cluster Zuid - nu nog de gebouwen Van Eyckhof en Van Wijkplaats - begin 2024 wordt opgeleverd. Dan verhuizen onder meer het faculteitsbestuur en faculteitsbureau, LIAS, Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde en het African Studies Centre daarheen.
Maar veel LIAS-medewerkers zijn verre van enthousiast met de indeling van de kamers, blijkt uit een enquête die door de adviesraad is verspreid. ‘Ze zijn ruw opgewekt door de werkelijkheid’, zei raadslid Nicole van Os in de faculteitsraadsvergadering, waar ze een presentatie gaf over de uitkomst van de enquête. Grootste bezwaren: het delen van kamers en de beperkte ruimte voor boekenkasten.
De uitkomsten van de enquête zijn ingezien door Mare. 97 medewerkers reageerden. Volgens Van Os bestaat het instituut uit 113 fte. ‘Dat is dus een behoorlijk hoge respons.’
Collega's storen
Veel werknemers vrezen voor de gevolgen van het delen van een werkruimte. Zo zijn ze bang dat ze zich minder goed op hun werk kunnen concentreren en dat dat ten koste gaat van hun prestaties. Ook verwachten ze schroom te voelen om op de kamer te bellen of online meetings te houden wanneer er een collega op de kamer zit, omdat ze die dan storen.
Daarnaast zijn er problemen met privacy en vertrouwelijkheid. ‘Er zijn mensen die met behoorlijk gevoelig materiaal werken en zij vinden het problematisch als ze een kamer met iemand moeten delen’, aldus Van Os. Om die redenen verwachten velen minder naar de universiteit te komen dan ze nu doen, wat mogelijk schadelijk is voor de community building. ‘Terwijl juist dat als een heel belangrijk element wordt genoemd door de universiteit. Maar dat wordt misschien dus alleen maar minder.’
Ook het gebrek aan boekenkasten is een groot punt van zorg. ‘Veel medewerkers hebben een heel grote verzameling boeken op hun kamer, maar in de nieuwe kamers hebben ze daar nauwelijks ruimte voor’, zegt Van Os. ‘Die boeken zijn zo belangrijk omdat ze vaak de enige bron van onderzoek zijn en veel mensen willen die dan ook binnen handbereik hebben. Het zijn ook vaak unieke boeken die niet beschikbaar zijn in de UB of online. Maar thuis hebben ze vaak maar heel beperkte ruimte, dus daar neerzetten kan ook niet.
Actie
Volgens Van Os zijn de medewerkers ‘heel erg bezorgd’ over wat de veranderingen gaan betekenen en hoe daarmee wordt omgegaan. ‘Als werkgever wil je voor je werknemers toch omstandigheden creëren om minimaal goed, maar liever nog optimaal te presteren. Ik ben bang dat er actie komt vanuit de werknemers als hier vanuit het bestuur geen oplossingen voor worden gevonden.’
Decaan Mark Rutgers zei de zorgen te begrijpen en herkennen. ‘En ja, er is kans dat de community zal veranderen. Maar we krijgen een mooi, nieuw en duurzaam gebouw, we hebben gekozen voor een goede werkomgeving die niet ten koste gaat van de staf. In een afgetrapt gebouw zitten lijkt me geen goede keuze en ook niet milieutechnisch verantwoord.’
Volgens de decaan is het kiezen of delen: of inschikken, of minder mensen. ‘Het alternatief is dat er actie wordt gevoerd en dat je mensen moet ontslaan om zo meer ruimte te creëren. Maar de mensen die overblijven moeten dan wel hun werk gaan doen.’
Het zal deels ook een kwestie zijn van wennen, zei Rutgers: ‘Geesteswetenschappers gebruiken meer boeken, maar we creëren wel voorzieningen, zoals afsluitbare boekenkasten, waar ze hun boeken kunnen neerzetten. Ik denk dat we een optimale situatie creëren.’
Wennen aan kamers delen
Bovendien vindt hij het ‘onverkoopbaar’ dat kamers regelmatig leeg staan. ‘Loop maar eens door de gebouwen. We gooien ontzettend veel geld over de plank aan elektriciteit, verwarming en vierkante meters. Maar ik realiseer me dat het pijn doet op een aantal plekken. We zullen moeten wennen aan kamers delen.’
Van Os: ‘Je kunt ook aan de medewerkers vragen waarom die kamers leeg staan. Mensen geven college, gaan naar de bibliotheek, hebben commissievergaderingen. Ik zit nu ook niet op mijn kamer.’ Volgens haar is er ‘echt een dialoog met de medewerkers nodig om tot een oplossing te komen die voor alle partijen bevredigend is’.
Huisvestingsadviseur Elisa Meijer zei de zorgen van het LIAS te kennen. ‘Er zullen veranderingen plaatsvinden, die kunnen we niet wegnemen. Twintig meter lange boekenkasten zijn niet meer de werkelijkheid in 2024. Maar dat er behoefte is aan boekenkasten, dat weten we en daar gaan we oplossingen voor zoeken. Niet altijd in de eigen kamer, maar misschien wel in het gebouw.’
Rutgers: ‘Er is een enorme inzet gepleegd om het zo optimaal mogelijk in te richten. En dat blijft ons streven.’