Nu mijn studententijd ten einde loopt, borrelen voortdurend nostalgische herinneringen op aan mijn tijd in Leiden. Maar terwijl de naderende afronding van mijn scriptie mij vaak terug in de tijd transporteert, ben ik ook geneigd om vóóruit te kijken aangezien de eerder genoemde afronding van mijn scriptie er bij anderen toe leidt om te vragen wat ik dan toch hierna ga doen.
Nu kan ik vertellen dat deze vraag voor de gemiddelde student meedogenloos en verwarrend is. Meedogenloos, omdat het je maar weer eens confronteert met het feit dat het tijd wordt dat je je leven onder controle krijgt (lees: een baan zoeken, een huis kopen, een lelijke raspuppy adopteren, een auto leasen, een baby maken en je in de tussentijd heel hard inspannen om je hoofd niet gewoon in een oven te duwen).
Verwarrend, omdat echt niemand (nie-mand) hier een antwoord op heeft. De ene droom is namelijk te groot (oftewel delusional) en durf je niet uit te spreken in de angst dat je 1. het ‘jinxt’ of 2. een of andere stomme, rationele reactie oproept waardoor de hoop je in de schoenen zakt; de andere ideeën zijn te klein en die durf je dus ook niet hardop te zeggen omdat je niet wil overkomen als een burgerlijke lul (zie: hoofd in oven). Daarnaast heb je dan óók nog de mogelijkheid dat je het antwoord op die godvergeten vraag gewoon überhaupt niet hebt.
Maar wat dan wel? Nou, lieve medestudenten, ik heb hét antwoord bedacht. Weet je wat ik namelijk wil worden als ik later groot ben? Dick Schoof. Eerst dacht ik namelijk altijd dat ik Sigrid Kaag wilde worden. Ik baseerde dit plan op de volgende stappen:
1. Mezelf ontplooien tot hyperintelligent meertalig icoon;
2. Een internationale topcarrière bij elkaar werken; en dan
3. Gebeld worden met de vraag of ik fractievoorzitter wil worden van een partij die hopelijk de premier mag leveren.
Dit waterdichte plan bleek alleen zo waterdicht nog niet. Dat had niks te maken met Sigrid Kaag of met het feit dat ze geen premier werd, maar alles met alle ellende en terror die zij over zich heen heeft gekregen. Nein danke, ik wil geen doelwit worden van lelijke campagnes, ik wil geen seconde redelijk moeten doen tegen mensen die mij met letterlijke fakkels bestoken en ik wil niet één keer voor ‘heks’ uitgemaakt worden door een man die eigenhandig de rechtsstaat vermorzelt.
Wat ik dus wél wil, is Dick Schoof worden. Ik wil gewoon nobel beginnen, mezelf de ladder opwerken en vervolgens gewoon een heel belangrijke baan hebben met Heel. Veel. Impact. Ik wil dat een select groepje mensen in Nederland weet wie ik ben en mij heel goed en belangrijk en slim vindt, en dan wil ik – gewoon uit het niets – ineens gefasttracked worden om minister-president te worden.
Dit allemaal zonder dat heel Nederland daar bezwaar tegen heeft omdat ze me haten, zonder me ooit in één lelijk debat te moeten mengen en vooral zonder een vrouw in de politiek te moeten zijn. Dat lijkt me dus echt ge-wel-dig.
Dus, als jullie in 2045 niet weten wie je moet bellen om dit land te redden en de eerste vrouwelijke premier van Nederland te maken, trek deze column uit het archief en bel mij! Ik zal dan heel nobel en nederig ‘ja hoor’ zeggen en de spreekwoordelijke apenrots met een skiliftje bestijgen. Tot dan!
Maia de Quay studeert rechten