Om mee te kunnen doen aan digitale werkgroepen trok ik drie weken geleden de post-it-plakrand van mijn webcam, en juist nu wordt me per e-mail gemeld dat ik ben gehackt. Overtuigend siert een jarenoud wachtwoord de onderwerpregel.

Het doet me denken aan krabbels op Hyves en hartjes in MSN-namen. Ene Griffie legt uit dat hij malware op een zogenaamd door mij bezochte pornosite zou hebben geplaatst. Hierdoor bezit de hacker een filmpje waarin de bekeken beelden en ikzelf als enthousiast toeschouwer te zien zijn. Als ik niet snel betaal, stuurt hij de video door naar mijn naasten.

Griffie wil tweeduizend euro in bitcoins. Best een schappelijk bedrag, want geen prijs is hoog genoeg om mijn familie en vrienden de beschreven aanblik te besparen.

Natuurlijk is de e-mail nep. Bij grote datalekken gebruiken internetbandieten de vrijgekomen e-mailadressen en wachtwoorden om zulke mails aan zoveel mogelijk ontvangers te verzenden.

Toch stemt het bericht me in tijden van uitsluitend online onderwijs extra waakzaam. De door de ‘hacker’ omschreven methode maakt immers gebruik van precies die instrumenten waartoe ook het door de Universiteit Leiden geteste programma ProctorExam toegang wil: schermactiviteit en webcam. Nu is de universiteit natuurlijk geen kwaadwillende hacker, maar ze wil wel surveilleren om spieken tegen te gaan, en online weet je nooit wie er van buiten meegluurt.

Voorlopig bevallen de digitale bijeenkomsten trouwens prima. Natuurlijk blijft er af en toe iemand hangen, en soms is er wat meer voorbereiding vereist om actief over te komen. Zogenaamd kennisbevestigende knikjes blijven nu namelijk ongezien en instemmend gemompel als een ander spreekt wordt in de gedempte microfoon gesmoord.

Nee, je moet echt wat zinnigs zeggen in de Kaltura Live Room, met een beetje pech zelfs gecentreerd en uitvergroot in beeld. Met het kruisje rechtsboven kun je jezelf gelukkig altijd nog wegtoveren – dáár wel.

Samen slepen we ons naar het einde van een historisch collegejaar. Op sommige dagen is het al warm en strakblauw, dan smeken de singels om te worden bevaren. Maar in plaats daarvan worden voor de deur zonnende studentenhuishoudens van meer dan drie door de wijkagent gewaarschuwd.

Een hoogleraar sprak ons aan het einde van de werkgroep grijnzend toe: ‘Laat je niet afleiden door het mooie weer, de wetenschap heeft nooit vakantie.’

Ivo Verseput is student geschiedenis