Dinsdag is de dag van de glimmende oogjes: de pakketjes arriveren. De mannen op de redactie duiken erop af. Ze verkneukelen zich over het geluid van het mesje dat door de bruine tape heen snijdt. Als de doosjes open gaan, snuiven ze de geur van nieuwe producten op, alsof er nog een zweem van zwetende kinderhandjes aankleeft. Het is gadgetdag en de buit wordt verdeeld. De chef krijgt zes Blackberry’s mee, want vanavond gaat hij met vrienden naar de kroeg.
Als stagiair is het mijn taak om deze continue stroom van gadgets te garanderen. Ik moet de nieuwste mobieltjes aanvragen en de beste tablets testen. Maar omdat ik zelf een koelkastmobiel bezit en absoluut niet snap waarom je 600 euro zou uitgeven aan een glasplaat met wat spelletjes, word ik er op uitgestuurd om ‘eens wat anders te vinden. Een elektrische pepermolen bijvoorbeeld.’
Ik struin websites en gadgetwinkels af en vergaap mij aan knaloranje morphpakken en bestuurbare helikopters. Een net gelanceerde elektrische pepermolenlijn lijkt niet te bestaan. Bij een keukenwinkel tonen ze me trots een elektrische garde. In gedachten zie ik een keuken onder satésausklodders. Terug thuis blijkt het ding al vier jaar te bestaan.
Ik test donutmakers, nachtlampjes en prop de telefoon van mijn vriend stiekem in een - hopelijk - waterdicht hoesje, waarna ik hem af laat dalen in de afwasteil.
De robotgrasmaaier arriveert. ‘We laten hem meestal installeren door een monteur, weet u zeker dat u het zelf wilt proberen?’ In gedachten steek ik mijn tong uit. No way, dat ik daar een beetje toe ga staan kijken hoe een onbekende manspersoon al het werk verricht.
Het ding wordt aan huis bezorgd. Ik stel me een schattig robotje voor dat op eigen initiatief het gras maait en zelfstandig terugkeert naar zijn huisje. Het schattige robotje blijkt een loeizwaar monster, voorzien van een vlijmscherp mes. Omdat ik geen dikke vijftiger ben, beschik ik niet over een gazon. En dus slepen we het ding naar een nabijgelegen studentencomplex. Op handen en voeten kruipen we door het gras om een touwtje te spannen, ondertussen lipjes van bierblikjes verwijderend. Twintig studenten gapen ons aan.
Twee uur later is het grasveld afgezet, maar de robot verroert zich niet. We hebben het hekje aan de verkeerde kant geplaatst waardoor ons wonder het veldje van drie vierkante meter niet als zijn territorium herkend. Hij denkt dat alles wat daarbuiten ligt, gemaaid moet worden. Het arme ding is helemaal in de war en knalt zes keer tegen zijn eigen laadstation. Het is een zielige vertoning.
Weer een uur later vliegen de paardenbloemen ons om de oren, en we kijken tevreden hoe ons kleine vriendje driftig heen en weer rijdt. Een patroon kunnen we er niet in ontdekken. De robot kost helaas 1250 euro, dus we moeten nog even sparen. Later, als we een giga-gazon en een overvloed aan geld hebben, laten we hem gewoon installeren. Deze week heb ik een mobieltje aangevraagd. Ook een tablet lijkt ineens zo gek nog niet.