‘Toen de arts bij die eerste afspraak begon over mijn levensverwachting, dacht ik wel echt even: what the fuck.’

Als bij hbo-rechtenstudent Daniëlle van Pelt (23), lid van Augustinus, diabetes type 1 wordt vastgesteld en ze in januari 2023 volledig door de mallemolen wordt gehaald, ontdekken de artsen een kwaadaardige tumor in haar schildklier, met uitzaaiing naar de lymfeklieren. ‘Ik moest het aan mijn cordial, hockeyteam en huisgenoten vertellen. Dan weet je nog niet of het behandelbaar is.’

Van Pelt belandt in het Erasmus MC in Rotterdam om een radioactieve slok te nemen om de uitzaaiingen en kwaadaardige resten te verwijderen. ‘Ik zat daar tweeënhalve dag met allemaal oudjes en mocht niemand zien, want anders verspreid je die radioactiviteit.’

Veel tijd om te rusten was er niet. ‘Ik was heel moe, maar had wel tentamens. Het hele traject ben ik doorgegaan met studeren en hockeyen. Mensen dachten: Daan ligt huilend in haar bed. Maar echt alles behalve. Ik wilde er gewoon wat van maken.’

Fuck it

Na ruim een half jaar klinkt het verlossende woord: de behandeling is aangeslagen. ‘Ik heb meteen een vliegticket geboekt. Ik dacht: fuck it, we gaan gewoon lekker naar Zuidoost-Azië.’

Ze had drie weken ingepland voor Cambodja, maar had alle highlights na een week wel gezien. ‘Toen ik vervolgens mijn ouders vertelde dat ik door India wilde reizen, vonden ze dat spannend. Aangezien ik blond haar en blauwe ogen heb en India het gevaarlijkste land ter wereld is voor vrouwen. Maar ik ben fucking eigenwijs en na die ziekte had ik echt het gevoel dat ik de wereld aankon. Als je dit hebt overleefd, kan je alles overleven.’

Toch vond Van Pelt het wel een ‘chill idee’ dat er iemand met haar mee zou reizen. ‘Niemand stond echt te springen, behalve Isabel, mijn vvv’tje (vriendin van vroeger, red.), echt superlief.’

In de stad Jodhpur krijgen ze een rondleiding door de textielfabrieken. ‘We hadden bij een Indiase man een kimonootje gekocht die hij maakt van heel mooie stoffen. Hij zei: “Als je ooit wat nodig hebt, stuur even een berichtje.”’

Terug in Leiden wordt Van Pelt overspoeld met complimenten over haar nieuwe kimono. ‘Ies en ik merkten dat er animo voor was. We hebben meteen 35 kimono’s bij die man besteld. Dat liep als een tierelier.’

Inmiddels is ook de tweede lading van 55 kimono’s bijna uitverkocht. ‘De derde levering is onderweg. Via ons Instagram-account @pipapauwnl verkopen we behalve kimono’s nu ook tasjes, toilettasjes en scrunchies.’

De bestellingen plaatsen ze door te videobellen met hun contact in India. ‘Het is een soort Tinder via Facetime. Hij houdt de doeken omhoog en wij wijzen dan naar links voor “yes” en rechts voor “no”. De doeken zijn veertig jaar geleden gemaakt om te gebruiken als bedsprei. Niemand maakt ze nog, want dat duurt ruim vier weken. Wij laten er weer wat nieuws van maken: lekker duurzaam.’

Eewig leven

De doeken hebben alle kleuren van de regenboog. ‘Vandaar de naam Pipa Pauw. Daarnaast is de pauw een heilig dier in India en staat het symbool voor het eeuwige leven. Dat vond ik wel passend. Mijn moeder kwam uiteindelijk met de naam. Het is modern, grappig en mensen onthouden het.’

Van Pelt zit nog volop in het leerproces maar zou later graag doorgaan met Pipa Pauw. ‘We leren zoveel. Zelf kleding ontwerpen vind ik ook geweldig. Ik was superslecht in management en organisatie en economie, toen ik laatst met een accountant sprak ging er een wereld voor me open.’

Maar het leukst vindt ze ‘dat het allemaal nog zo kneuterig’ is. ‘Op zaterdagochtend een kopje thee drinken bij Ies, bellen met die man, kletsen over wat iedereen van de bestellingen vindt. We verdienen er bijna niks aan, maar het is zo leuk om dit samen te doen. Het is nog niet professioneel, maar dat heeft ook z’n charme. Het klinkt heel spiritueel misschien, maar als ik niet ziek was geweest, was ik nooit naar India gegaan en dus ook nooit samen met Ies aan Pipa Pauw begonnen. Het heeft zo moeten lopen.’