Het is half maart en vandaag had ik het laatste college van mijn master die in september vorig jaar startte. Nog één tentamenweek en drie maanden scriptie schrijven voor de boeg, en dan is ook dit feest weer afgelopen.
Doordat ik straks geen fysieke colleges en werkgroepen meer heb, komt er ook een eind aan mijn leven als forens die vier keer per week pendelt tussen Den Haag en Amsterdam (of nouja, Buitenveldert-West). Aangezien de Vrije Universiteit zich achter de Zuidas bevindt, moet ik voor mijn wandeling naar de universiteit dan ook dit fascinerende stukje Nederland doorkruisen. En hoewel deze wandeling nog geen tien minuten duurt, kunnen de werelden bijna niet meer van elkaar verschillen.
Zo word je – zodra je station Amsterdam Zuid uitloopt – meteen geconfronteerd met reclames bedoeld voor het type HENRY (High Earner Not Rich Yet) waar de Zuidas om bekend staat: een ‘powerlunch’ deal (three courses served within 1 hour!) en een hallucinante tekst van een spa (a space for radical self-care and deep healing, combining state of the art technologies with ancient wisdom to expand human potential).
Honderd meter en twee overprijsde kinderdagverblijven, drie sportscholen en één Rocycle verder sla je vervolgens een hoek om richting een treurig voetbalveld, een treurige ringweg en, jawel, het treurige hoofdgebouw van de VU.
Van alle overdadige luxe van enkele meters terug is niets meer te bekennen.
Terwijl mijn relatiepersoon - werkend op de Zuidas - wordt gefeteerd met gratis vegan sushi en flat whites met havermelk, betaal ik verderop bijna acht euro voor een kleffe bak rijst met wortelschaafsel die slim wordt verkocht als ‘poké bowl’ en slootwater dat direct uit de automaat op de grond valt omdat de bekertjes zijn verbannen en ik er zelf niks onder heb gezet. Dát is pas een powerlunch.
Desalniettemin is het niet alléén maar verliezen als student aan de VU. Als ik namelijk na een avondseminar om 18:30 de trein in stap richting Den Haag en de coupé deel met allemaal geradbraakte 26-jarigen, voelt dat niet alleen als solidariteit tussen mede-slachtoffers maar toch ook alsof ik de winnende partij ben.
Ik kan me thuis immers met welbekende studentikoze apathie tevreden op de bank parkeren terwijl mijn leeftijdsgenoten die onderhevig zijn aan de grillen van de firma Zuidas & Co zich thuis waarschijnlijk nog een paar uurtjes kwaad mogen maken voor De Zaak.
Uiteindelijk betaalt die vegan sushi zichzelf natuurlijk ook niet.
Maia de Quay studeert Rechten