Jij wandelt wekelijks met een senior. Hoe kwam je daar zo bij?
‘Klopt. Ik ben met hem in contact gekomen via Careibu, een organisatie die eenzame ouderen koppelt aan jongeren om hen gezelschap te houden door eens in de week langs te gaan voor een praatje en bijvoorbeeld een rondje te wandelen. Het is op vrijwillige basis en het traject duurt zes maanden.’
Is dit je eerste maatje?
‘Nee, ik was hiervoor gekoppeld aan een man in een rolstoel die net als mijn huidige maatje verblijft in een verzorgingshuis. Hij was alleen heel erg gesloten en op zichzelf. Het was de bedoeling om hem wat meer naar buiten te krijgen.
‘Dat lukte, maar de gesprekken verliepen heel stroef. Als ik hem vroeg hoe het ging of wat zijn hobby’s waren kreeg ik nauwelijks reactie. Op de derde afspraak bleek hij geen behoefte te hebben aan een gesprek, dus toen was ik vanuit Alphen aan den Rijn voor niks gekomen. Dat vond ik wel jammer.
‘De keer daarna viel hij op het begin van de afspraak in slaap, toen heb ik twee uur aan zijn bed gezeten. Ik wist niet of het een goed idee was om hem wakker te maken. Toen hij eenmaal wakker werd, was de tijd om en heb ik hem gedag gezegd. Het was een beetje een ongemakkelijke situatie.
‘Naderhand heb ik bij mijn coördinator aangegeven dat het misschien beter was om me aan een ander maatje te koppelen, want de klik was er gewoon niet.’
Nu wandel je wekelijks met een oudere meneer. Hoe is dat?
‘Ik wist op het begin niet dat hij beginnende dementie had, dus dat signaleerde ik pas tijdens de eerste ontmoeting. We wandelen elke donderdag door park Matilo, meestal een half uurtje. Op de eerste wandeling merkte ik dat hij zijn vragen herhaalde. Dan herhaal ik gewoon rustig mijn antwoorden. Bij de derde ontmoeting had ik de indruk dat hij me herkende en nog wist dat we de week ervoor hadden gewandeld.
‘Hij is erg geïnteresseerd in biologie, dus daar stel ik hem vragen over. Of ik vraag hem wat hij graag in het zorgcentrum doet waar hij verblijft. Daar is alleen niet zo veel te doen, dus hij kijkt tv en leest veel boeken.’
Waarom vind je dit belangrijk om te doen?
‘Ik ben zelf ook een best gesloten persoon, en dan kan het best weleens eenzaam worden. Er kunnen wel mensen om je heen zijn, maar dat betekent niet per se dat je er ook connectie mee hebt. Als er iemand is met wie je kan praten en een momentje samen hebt, helpt dat al om de dag iets vrolijker te maken.
‘Wanneer ik na de wandeling aan hem heb gevraagd hoe hij het vond, en hij zegt dat het een fijne wandeling was, dan ga ik zelf ook vrolijker weg. Dan heb ik toch íets goed gedaan.’