Achtergrond
'Mijn vakantiedagen gaan op aan tentamens en scriptie'
Rechtenstudent Marie Weijler ging werken omdat ze geen studieschuld wilde opbouwen en haar ouders haar niet meer konden steunen. Nu staat ze op een prestigieuze lijst van zakenblad Forbes met talenten onder de dertig jaar.
donderdag 21 februari 2019

Marie Weijler woont in Amsterdam, heeft een fulltime baan in Brussel, en studeert –ook fulltime- in Leiden. ‘Vandaar dat ik niet zo makkelijk persoonlijk kan afspreken’, excuseert ze zich tijdens een Skypegesprek, vanuit haar appartement in Amsterdam. De 27-jarige studente ondernemingsrecht is namelijk ‘altijd onderweg’.

‘Ik ben twee dagen per week op ons kantoor in Brussel en werk verder meestal in Amsterdam. Ik heb geen negen-tot-vijf-bestaan. Gisteren was ik om tien uur thuis, vanavond heb ik een zakendiner, dus dan waarschijnlijk ook. In het weekend zit ik aan mijn studie. In de trein doe ik vaak mijn mail.’

Weijler is manager bij investeringsbedrijf Principal in Brussel, waar ze als 24-jarige werkstudent begon, naast haar eerste masterstudie in Leuven. Een kleine startup, waar ze de eerste werknemer was. ‘Het was voor twee dagen per week, maar ik was er zo gepassioneerd over, dat ik al mijn tijd naast mijn studie erin stak.’ Na drie maanden kreeg ze een vaste aanstelling, op haar 26ste promotie. Nu is ze senior manager, en staat ze op de prestigieuze 30 under 30-lijst van het Amerikaanse zakenblad Forbes, met 30 invloedrijke jonge zakentalenten onder de 30, in verschillende categorieën. Ze is de eerste Nederlander die een plek in de categorie Finance bemachtigde.

‘Een studiegenoot was stomverbaasd dat ik bij een kleine startup ging werken, en niet bij een groot bedrijf. Ze vond misschien dat ik niet groot genoeg dacht. Maar goed, ik sta nu wel op de Forbes-lijst.’

Het bedrijf helpt ‘family offices and private investors om investment best practice and opportunities’ te delen, via ‘small-scale events en bespoke match-making’. Wat?

Weijler: ‘Om het in jip-en-janneketaal uit te leggen: het is een netwerk van vermogende families en participatiemaatschappijen, oftewel investeringsmaatschappijen die in niet-beursgenoteerde bedrijven stappen. Mijn taak is om onze leden te helpen met het vinden van investeringsprojecten. Dat kunnen startups zijn of volwassen bedrijven. We richten ons ook op maatschappelijke impact, zoals duurzaamheid.

‘De meeste voldoening ervaar ik als bedrijven door investeringen nieuwe mensen kunnen aannemen. Het is een druppel op de gloeiende plaat, natuurlijk. Maar ik weet hoe zwaar het is om geen werk te hebben.’

Weijlers ouders hadden allebei goede banen, beiden als schooldirecteur. Maar door ziekte kunnen zij niet meer werken, en leven van een uitkering. ‘Zij hebben mij zoveel mogelijk gesteund, maar op een gegeven moment was het geld op. Ik wil geen studieschuld opbouwen. Daarmee maak ik het mezelf wel moeilijk, hoor! Maar doordat ik ben opgegroeid in een gezin dat van een uitkering moest rondkomen, heb ik een enorme drang om economisch zelfstandig te zijn.’

‘Ik raad het niemand aan’, geeft ze toe. ‘Het is een combinatie van financiële noodzaak en intrinsieke motivatie. Ik heb geen sociaal leven. Dat is het eerlijke verhaal. Je kan niet én fulltime werken, én een fulltime studie volgen, én een druk sociaal leven hebben. Ik zit niet bij een studentenvereniging, heb ook geen Instagram, Netflix, of Twitter. Ik ga niet sporten of naar de bioscoop. Mijn vakantiedagen gaan op aan tentamenweken en scriptieschrijven.’ Ze telt even, en zegt dan: ‘Ik heb de afgelopen drie jaar niet meer dan vijf dagen vakantie gehad.’

Haar eerste master – European Studies – heeft ze al. Waarom dan nog een master ondernemingsrecht? ‘Mijn eerste master is niet zo relevant meer. Ik wilde diplomaat worden, maar ik vond dit werk zo leuk. Om in de toekomst niet achter te lopen, doe ik nu deze master. En ik vind het echt leuk. Ik vind het oprecht jammer als ik een college mis.’

Dat komt nog weleens voor, met zo’n schema. ‘Ik ben zo dankbaar voor de steun die ik vanuit de universiteit kreeg. Toen ik erover nadacht om een tweede master te doen, schreef ik naar Cees de Groot, de coördinator, om te vragen of hij dacht dat het zou lukken. Hij zei “Natuurlijk!” Hij heeft zelfs groepsbijeenkomsten afgestemd op mijn agenda. Dat is hartverwarmend. Ik zou ook aan anderen willen meegeven dat het echt wel kan, werk en studie combineren, als je duidelijk communiceert. Ik studeer nu bijna nominaal. Ik heb een uitloop van misschien twee maanden. Nu is het knallen, maar dan is het wel afgerond. Dan ga ik een week op strandvakantie. Denk ik.’

'Ach, mocht je met je vader mee?'

Om op de Forbes-lijst te komen, kan je genomineerd worden, of jezelf nomineren. Daarna besluit een jury wie er op de lijst mag. Weijler meldde zichzelf aan. ‘Je moet drie steunbetuigingen meesturen van mensen die belangrijk zijn in je industrie. Ik wilde op safe spelen, dus heb acht aanbevelingen verzameld. Van oprichters van investeringsmaatschappijen, en zakenvrouwen, zoals Jacqueline Zuidweg (ondernemer en in 2012 zakenvrouw van het jaar, red.).

‘Er zijn heel weinig vrouwen werkzaam in de investeerderswereld. Dus ik heb met een paar andere jonge vrouwen afgesproken ze meer zichtbaar te maken. Ik dacht: verbeter de wereld, begin bij jezelf. Dus ik meld me aan voor panels, want er is altijd een tekort aan vrouwelijke sprekers.

‘Binnen de private equity, dus participatiemaatschappijen, is van de partners 96 procent man, en 4 procent vrouw. In de hele industrie is maar 14 procent vrouw, terwijl dat in Engeland een derde is. Nederland heeft dus de helft minder! En er zijn heel weinig vrouwen die senior zijn.

‘Op een conferentie sta ik vaak als enige vrouw tussen tweehonderd mannen. Dan krijg je rare situaties. Een keer stapte ik op een man af van een jaar of 55 en stelde me voor. Ik had netjes een broekpak aan en alles. En hij zei: “Ach, wat leuk, ben je een dagje met je vader mee?”

‘Vorig jaar, toen ik net promotie had gehad, zei een investeerder: “Heel leuk dat je senior bent, maar wordt het niet tijd dat je gaat trouwen en je op het gezinsleven richt?” Ik bedoel, hoeveel mannen van 26 zouden dit te horen krijgen? Daarom ben ik ook zo blij dat ik op die lijst sta.’

Door Anoushka Kloosterman