Studentenleven
Mode
donderdag 31 januari 2019

In Parijs is het altijd fashion week. Alle boulevards en avenues tezamen vormen de langste catwalk ter wereld, maar er wordt ook daadwerkelijk vele malen per jaar een week georganiseerd waarin de modehuizen hun nieuwe collecties presenteren. Elk seizoen opnieuw, telkens een ander segment.

Vorige week was de haute couture aan de beurt. Een stoet van toonaangevende ontwerpers, modellen en journalisten paradeerde wederom door de stad. Het straatbeeld was nog adembenemender dan gebruikelijk, en je hoefde niet je best te doen om dat te zien. Zodra iemand in een oranje-blauw astronautenpak of gele kimono passeerde, wist je waar je zijn moest.

Ik ben wezen kijken bij Jean Paul Gaultier. Dat wil zeggen: ik heb buiten gestaan in de erehaag van fotografen, bloggers en tienermeisjes die de meer en minder beroemde gasten van de shows opwacht. Een topmodel, reality-tv-sterren of de Miss Nord-Pas-de-Calais. Hun ogen weerkaatsten de flitsen van de camera’s, als spiegels van onszelf en ons geloof in de treurige schoonheid van de glamour.

Nieuwe trends zijn gemakkelijk te spotten. Niemand steekt nog zijn armen in de mouwen van zijn jas. Jassen worden ook steeds vaker binnenstebuiten gedragen. Het meest vooruitstrevende deel draagt überhaupt niet eens iets wat voor een jas zou kunnen doorgaan. Deze voorhoede loopt rond in creaties die alle bestaande categorieën te boven gaan.

De haute couture als instituut van verfijning en kwaliteit lijkt intact. Tegelijkertijd is er in de modewereld de beweging naar de straat toe. De laatst arriverende gast, die ik wel herkende, deed mij dit opnieuw beseffen. Catherine Deneuve, vorstin van de Franse cinema, zweefde gracieus langs het publiek. Diezelfde dag werden de kledingstukken die Yves Saint Laurent vanaf de jaren zestig voor haar ontwierp in veilinghuis Christie’s tentoongesteld. Talloze mantelpakjes en avondjurken, de een nog eleganter dan de andere.

Op weg daarheen bekeek ik in de etalages van de duurste merken de mode van nu. Sweatshirts, T-shirts, sneakers, bedrukt met logo’s en teksten. Betekenissen die verwijzen naar andere betekenissen, alles om het duizelingwekkende spel met representatie en werkelijkheid nog harder te spelen. In welke laag van ironie we ons bevinden is alleen voor het ingewijde oog te ontdekken.

De verschuivende identiteit van mode is misschien een verlies voor de liefhebber van hoogwaardige materialen en schoonheid. Als kunstvorm is zij echter interessanter dan ooit. De verwarring als er vuilnismannen in fluorescerende pakken langsrijden, en je niet weet of die op weg zijn naar een show of er misschien een hyperzelfbewust onderdeel van vormen, is toch op zijn minst grappig te noemen.

Tim Hoffman is student geneeskunde