Cultuur
Mooiste levensles: de dood
Het Vlaamse vijftal Amenra vermengt loeiharde metal met diepe weemoed. Vrijdag en zaterdag geeft de band een akoestisch én elektrisch optreden in Leiden. ‘De pijn van het leven is onze klei.’
donderdag 18 oktober 2018
Ik ben nog zo’n beetje de enige die de hoogte in krijst. © Stephan Vanfleteren

Door Frank Provoost ‘Leiden ken ik nog wel. In Bar & Boos (inmiddels verdwenen kraakpand in de Koppenhinksteeg, red.) hebben we een paar keer gespeeld. Ik heb er na afloop van een optreden zelfs nog de vloer staan dweilen. Echt waar.

‘Destijds hoorden we nergens bij. We pasten totaal niet tussen die tough guys van de hardcore en metal die vastzaten in hun stramien van clichés. Wij hadden de drang om iets oprechts te brengen zonder onze dekking hoog te houden. Ge moet wel gedreven zijn om jaren voort te doen als niemand er wakker van ligt en iedereen je raar vindt. Maar we hebben voet bij stuk gehouden en zijn halsstarrig doorgegaan, net zolang tot onze eigen scene ontstond.

‘Bij Amenra moet je een beetje moeite doen. Op eerste gehoor lijkt onze muziek heel luid, maar met momenten zit het dicht op de huid en geeft het een omarmend gevoel.

‘Bij de meeste bands klinkt de zang berekend. Ik ben nog zo’n beetje de enige die in de hoogte zit te krijsen. Dat hysterische, hopeloze stemgeluid heeft mij altijd aangetrokken. Ik heb er nooit echt moeite voor gedaan. Het was gewoon: hup en gaan. Als ik schreeuw, dan klinkt het nu eenmaal zo.

‘Mijn grootste tegenslag is mijn grootste succes geworden. Toen mijn vader op zijn vijftigste stierf aan kanker, had ik effectief iets om over te zingen. Daar is de noodzakelijkheid en oprechtheid van de muziek alleen maar door gegroeid. Door te sterven heeft hij mij zijn mooiste levensles gegeven.

‘De pijn van het leven is onze klei. Veel mensen die ergens mee zitten, herkennen het leed dat we materialiseren. Ze vertellen het na afloop van een show of mailen hun getuigenissen. Heel vaak is daar verlies mee gemoeid. Ik heb dat soort verhalen altijd aangetrokken en heb ook in de psychiatrie gewerkt, maar nu ben ik als muzikant ook een soort zorgverlener. Die helende kracht maakt muziek magisch. Dat ga ik altijd bewaken.

‘Veel zangers hebben zoiets van: ik zal je eens vertellen hoe de wereld in elkaar zit. Ik heb me altijd geërgerd aan frontmannen die interessant doen en lame cliché-speeches afdraaien die niets meer betekenen.

‘Ik wil geen show verkopen. Vroeger, toen we in kleine zalen speelden, stond ik altijd tussen het volk omdat ik niet meer op het podium paste. Ik vond het oké om zo onderdeel van het publiek te worden. Nog steeds sta ik met mijn rug naar de zaal. Zo wordt de aandacht eerlijk verdeeld: ik wil die niet constant opeisen. Ik maak maar 20 procent uit van de band.

‘In het begin waren we alleen welkom in kraakpanden, twintig jaar en zeven albums later toeren we met bands als Converge en Neurosis door de Verenigde Staten. Dat is natuurlijk het summum.

‘Momenteel schrijven we muziek voor een project om het einde van de Eerste Wereldoorlog te herdenken. De tristesse en melancholische schoonheid van onze heimat - desolate velden met boerderijen, oorlogsgraven en hier en daar een knotwilg - hoor je wel terug.

‘Misschien resulteert het in een album, misschien ook niet. Er zal waarschijnlijk eerst nog wat schijt over onze hoofden moeten vallen.’

Vrijdag 19 oktober geeft Amenra een akoestisch optreden in de Leidse Schouwburg  (met Jozef van Wissem). Zaterdag 20 oktober staat de band in Gebr. De Nobel (met Toner Low, Hemelbestormer en Soul Grip). Van donderdag 18 oktober t/m zondag 21 oktober is er in Galerie Marktsteeg 10 een expositie te zien met werk van kunstenaars waarmee Amenra heeft samengewerkt. Tickets vrijdag: €25, zaterdag: €27,50, passe-partout: € 47,50