Op de universiteit zitten veel mensen die dingen graag moeilijker maken dan nodig. Case in point: het weggooien van afval in de kantine. Vooral sinds de universiteit, wellicht onder maatschappelijke druk, afval wil scheiden, en godsonmogelijk te begrijpen borden boven de prullenbakken heeft gehangen.

In de ene bak mogen plastic verpakkingen, blik en drinkpakken. En verpakkingsmateriaal, en koffiebekers. Maar géén karton. Dus even inspecteren of de kartonnen look van de verantwoorde PURE-koffiebeker wel écht karton is. Nee. Of toch wel? Dan moet het in bak twee. Daar mogen servetjes in, staat er speciaal bij, dus de rest van het papier ook? Valt de wikkel van de Kinderbueno onder ‘verpakkingsmateriaal’, of lijkt het eigenlijk meer op een chipszakje (andere bak)? In bak twee mogen lege pennen en markers weggegooid worden. Maar geen plastic. Wel batterijen, trouwens.

Wie het einde van de hindernisbaan heeft gehaald (zonder met een gefrustreerde ‘Fuck it!’ al zijn afval in een willekeurige bak te gooien) blijft nog staan met een bananenschil en afgekloven broodkorsten. Want etensresten mogen in géén van de prullenbakken. De Lipsiuskantine heeft het opgelost met een roestvrijstalen teiltje. Daar passen misschien zeven bananenschillen en een halve tosti in, maar als ‘ie maar vaak genoeg geleegd wordt, is het geen probleem.

Alsof het afvalscheidingsbeleid nog niet genoeg op een sadistische candid camera-aflevering lijkt, heeft het bestuur er deze week een schepje bovenop gedaan.

Het is allemaal voor niets.

Wat. Een. Schijnvertoning.

Al het zorgvuldig gesorteerde afval wordt namelijk gewoon weer op één grote hoop gegooid. De afvalverwerker van de uni kan dit afval helemaal niet scheiden. De etensresten, uit het teiltje, worden wel gerecycled. Maar de rest – het plastic, het blik, de chipszakjes, de drinkyoghurtpakjes – verdwijnen in de verbrandingsoven. Voor huishoudens worden blikjes en plastic flesjes misschien wel netjes gerecycled. Maar de universiteit is een bedrijf, dus universiteitsafval is bedrijfsafval. En bedrijfsafval kan niet worden gescheiden. Dat doen de afvalverwerkers gewoonweg niet.

Het bestuur wist dit. Allang. Ze willen ‘meer inzicht’ in afvalstromen, en tegelijk ook een stukje gedragsverandering meegeven. ‘Indirecte winst’, noemen ze dat. Kunnen we alvast oefenen, en misschien het thuis ook alvast doen.

Dit staaltje symboolpolitiek verdient een passende straf. Iets wat de duurzaamheid beter ten goede komt.

Het voorstel: het college van bestuur mag een jaar niet vliegen.

Buitenlandreisjes moeten maar even met de trein. Als het te ver is, kan Carel Stolker meeliften op een vrachtschip, of de universiteit even via Facetime vertegenwoordigen. In ieder geval: één jaar, géén vliegtuigen.

Het is niet veel, maar misschien komt er bij het bestuur dan ook wel wat gedragsverandering.

En het heeft meer effect dan voor spek en bonen afval scheiden. En dus kunnen de onmogelijke afvalborden ook, met de rest, de verbrandingsoven in.