Met schijnselectie doelt de Keuzegids op universiteiten die op de sites over selectie-eisen praten, die uiteindelijk helemaal geen harde eis blijken te zijn. Op de site van de Universiteit Leiden staat bijvoorbeeld dat de student een Engelse taaltoets moet afleggen om toegelaten te worden tot de master. ‘Na een telefoontje met de studieadviseur blijkt de toets vaak toch niet nodig: Engels op vwo-niveau is genoeg’, aldus de Keuzegids. Ook op andere universiteiten blijkt een taaltoets bij nader inzien toch niet zo’n harde eis: ‘Uiteindelijk hanteert slechts 13 procent van de opleidingen een taaltoets voor Nederlandse studenten, en zelfs daar is vrijstelling nog heel vaak mogelijk.’
Andere vormen van schijnselectie vindt de gids in Wageningen, waar veel opleidingen een ‘harde eis’ van de zeven gemiddeld voor de bachelor hanteren, terwijl dit bij nader onderzoek wel blijkt mee te vallen.
De Universiteit Utrecht zegt bij alle masters te selecteren. De Keuzegids komt niet verder dan 47 procent. ‘Veel masters noemen als toelatingseis namelijk alleen een passende vooropleiding, of vage condities zoals ‘motivatie en talent’, ‘algemeen academisch denk- en werkniveau’ en ‘een gesprek kan onderdeel zijn van de toelatingsprocedure’.
De Keuzegids vindt dit ‘eerder een slag om de arm dan een strenge toelatingsprocedure’.
En dan is er nog ‘selectieve selectie’: Sommige opleidingen in Tilburg laten Tilburgse studenten direct toe, terwijl die van buitenaf door een selectieprocedure moeten doorlopen. Ook in Groningen komt dit voor: ‘er zijn zelfs meerdere opleidingen waar alléén Groningse studenten lijken te worden toegelaten’, aldus de Keuzegids. AK