Columns & opinie
Geen Commentaar: Ma-haam!
donderdag 18 januari 2018

Door Bart Braun De Utrechtse Aardwetenschappelijke Vereniging mag geen liedjes meer zingen over veldwerksletten met droge kutjes. De rector greep onmiddellijk in nadat ouders hadden geklaagd. De undercover-actie van televisieprogramma Rambam  bij studentenontgroeningen viel tegen: nauwelijks iets in beeld, alleen maar mensen die klaagden over wat er was gebeurd.

Dat kenden we al: elk jaar stappen er wel een paar boze ouders naar pers of universiteit omdat de kleine Sterre-Lindes en Finns te hard aan zouden zijn gepakt.

Ook de studies zelf krijgen meer met paps en mams te maken. Open dagen zijn tegenwoordig gericht op aankomend studenten én hun ouders. Na het kiezen houdt de bemoeienis lang niet altijd op: vorig jaar schakelde de moeder van een Leidse studente de Tweede Kamer in omdat haar dochter geen stageplek kon vinden.

Dat ouders meegaan naar zo’n open dag, is eigenlijk ook wel begrijpelijk. Je hebt belangstelling voor de toekomst van je kind. De overheid gaat er bovendien vanuit dat ouders flink meebetalen aan de studie, dus dan wil je even zien waar dat geld aan op gaat. De ouders van de Groningse student die aangifte deden nadat hun zoon was overgoten met lampolie en brandend in de gracht sprong? Alleen maar logisch.

Maar je mag als studente ook zelf je mond opentrekken als je liever niet als ‘veldwerkslet’ wordt aangesproken. Je hoeft niet verplicht bij een vereniging die mensen ontgroent: slechts een minderheid van de studenten doet dat, en de rest krijgt ook vrienden en een baan. Als je écht weg wil van een ontgroeningskamp, houden de lullo’s je niet fysiek tegen. Als je meent dat je opleiding je een loer draait met de stageplekken, zijn er genoeg plekken om zelf je beklag te doen.

Wat is er hier nou aan de hand? Gaat het hier om weke kindertjes zonder ruggengraat, die schrikken van de boze universiteitswereld en verstijfd van angst naar huis gaan? Of over volwassen mensen die tegen hun ouders klagen over een ongemak, waarna de geschokte curlingouder besluit dat elk obstakel op de weg naar ’s kinds levensgeluk onmiddellijk dient te worden weggebezemd?

‘Maar ma-ham, zoveel interesseren die liedjes mij nou ook weer niet. En de jongens moesten-’

‘Nee, Fleur-Paulien, het is een schande! Ik bel nu de universiteit op!’

‘Ma-haam!’

Zoiets? Vermoedelijk allebei een beetje, of allebei een beetje veel.

Dat is dus een enorm probleem. De universiteiten (en in zekere zin ook de studentenverenigingen) zijn er onder meer om jonge vwo’ertjes te transformeren in daadkrachtige volwassenen, met de mentale gereedschapskist om een verantwoordelijke rol in de samenleving op zich te kunnen nemen. Dat kan domweg niet als de helicopter parents eeuwig boven het kind blijven hangen en elk stofje dat op het pad komt wegblazen met hun luidruchtig draaiende ouderlijke wieken.

Er zit maar één ding op. De ouders en de kinderen moeten samen op ontgroeningskamp. Mores leren.