Achtergrond
Nu kent iemand mijn geheim
De Katwijkse Geertje ‘Peer’ Brinkmann werd van kinds af aan meerdere keren slachtoffer van seksueel geweld. Nu wil ze haar verhaal kwijt in een documentaire. ‘Fucking heftig, maar ik moet het tot in detail verwoorden.’
Anoushka Kloosterman
donderdag 23 november 2017

Het laatste incident was anderhalf jaar geleden. Toen werd Geertje ‘Peer’ Brinkmann aangerand, op Leiden Centraal. ‘Ik spotte al iemand in mijn ooghoek, en mijn maag kromp ineen. Ik dacht meteen: foute boel. Eerst kwam hij op het station naar me toe. Bij het instappen, in de menigte, begon hij mij te betasten. Dat ging door in de trein. Ik bevroor. Ik dacht: sla hem! Maar mijn lichaam reageerde niet. Daardoor bleef het voor de buitenwereld onopgemerkt.’

‘Dit was een geroutineerde aanrander. Vergelijkbaar met een leeuw, die de kudde afspeurt naar de manke buffel. De politie bevestigde ook: dat is hun werkwijze. Ik heb voelsprieten voor gevaar, zij hebben voelsprieten voor zwakte. En ik ben kwetsbaar. Het is geen zichtbare wond, zoals een gebroken arm. Maar wel een open wond in jezelf.’

Peer, nu 36, werd in haar leven meerdere keren aangerand en verkracht. Het incident in de trein was een keerpunt. ‘Ik dacht, nu is het genoeg. Ik heb aangifte gedaan en mij toen voor het eerst in dertig jaar uitgesproken.’

Eerst volgde ze intensieve therapiesessies en nu wil ze, samen met regisseur Annigje Peters, met de documentaire Rouw Vlees de effecten van seksueel misbruik bespreekbaar maken. Voor de productie van de film is een crowdfundingsactie opgezet, die tot 27 november loopt.

In de documentaire worden opnames uit therapiesessies gebruikt, waarin ze haar ervaringen herbeleeft. Die fragmenten worden afgewisseld met dans en inhoudelijk door haar toegelicht. Ze studeerde aan de dansacademie in Tilburg, en maakte eerder een dansvoorstelling ‘over vrolijk zijn aan de buitenkant, en de verrotting daaronder. Niet iedereen ziet het, maar de mensen die goed kijken wel. Dat is in het echte leven ook zo.’

‘Ik wil benoemen wat er is gebeurd. Dit is mijn verhaal, maar er zijn anderen die met soortgelijke verhalen rondlopen. Vrijwel niemand uit het rauw, of in detail. Het is echt fuckingheftig, en de enige manier om het te verwerken is door het te verwoorden, tot in detail.’

Haar eerste verkrachting was op haar zesde. Tijdens een kampeertocht met haar ouders werd ze overvallen door een onbekende man in het bos, vlakbij de camping. Daarna ging ze ‘uit’, vertelt ze. ‘Het doet zo godsgruwelijk veel pijn, en ik vond het zo akelig, zo vies. Ik verbrak al het contact met mezelf. Dissociëren, in therapietermen.’

Op haar elfde werd ze opnieuw verkracht, ditmaal door een bekende. ‘Dat komt het meest voor. Dat is tergend. Het is "ons geheim", zegt de dader dan. Dan voel je je schuldig als je het vertelt, want jij bent dan degene die het vertrouwen heeft geschonden.’

Haar familie weet pas sinds kort wat haar is overkomen. ‘Ze waren verbijsterd. Ik was superopgelucht dat ze niet zeiden dat het mijn eigen schuld was geweest. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik iets fout heb gedaan.’

Mijn gedrag is door de incidenten beïnvloed. Ik ben een heel vrolijk en positief mens van aard, maar ook supergevoelig en bang om iets verkeerd te doen. Omdat ik mijzelf echt haat, doe ik extreem mijn best om aardig gevonden te worden: compensatiegedrag.

‘Als kind kan je het niet benoemen. Tot mijn therapiesessies heb ik het nooit verkrachting genoemd. Dat was te pijnlijk. De psycholoog vroeg: "Besef je wel dat je verkracht bent?" En ik zat daar met grote ogen, en antwoordde: "Nee." Ze vroeg: "Hoe zou je het dan noemen?" Toen viel ik stil. Ik dacht: shoot. Nu weet iemand het. Nu kent iemand mijn geheim.’

Met progressive mental alignment, een manier van traumaverwerking, herbeleefde ze de incidenten. ‘Ik ging vaak met loodzware benen naar de psycholoog. Maar ik dacht ook: als ik het opruim, ben ik het kwijt.’

De therapie heeft niet de incidenten zelf, maar wel de negatieve lading ervan weggenomen, vertelt ze. ‘Spiegels zijn nog moeilijk. Mezelf zien is nog steeds walgelijk.’In haar dansstudio heeft ze wel een hele spiegelwand, merkt ze op. ‘Maar ik kan heel goed langs mezelf kijken. Dan kijk ik naar mijn leerlingen. Die zeggen altijd: "Jij ziet ook alles".’

> De crowdfunding voor Rouw Vlees loopt nog tot 27 november. Doneren kan via Cinecrowd.