Columns & opinie
Geen Commentaar: Hokjes
donderdag 4 mei 2017

Door Anoushka Kloosterman Docenten van de bètafaculteit willen leren hoe ze met autistische studenten moeten omgaan. Want die zijn – geheel volgens cliché – bovengemiddeld aanwezig bij technische studies. Hoeveel het er precies zijn, is niet duidelijk, maar het zijn er in ieder geval genoeg dat docenten zelf aangeven behoefte te hebben aan extra begeleiding. Ondanks hun eigen overvolle agenda’s. Applaus voor die docenten, in ieder geval.

Voor mensen met autisme is het ook fijn. Als je zodanig anders bent gewired dat je niet kunt meekomen, of – onbedoeld – een stoorzender bent tijdens colleges, is het fijn als je omgeving daar begrip voor heeft, en weet hoe ze met jouw specifieke uitingen moet omspringen. Dat scheelt stress, en blijft er energie over om je op je studie te richten en die netjes in vier jaar af te maken.

Het past ook in het hokjesdenken van de universiteit. Geen Nominale Student? Andere studenten tot last? Tja, daar moeten voorzieningen voor komen.

Maar autisme is een spectrumstoornis. Dat wil zeggen dat sommige mensen heel erg, en anderen maar een klein beetje autistisch zijn.

Zo iemand kan misschien moeilijk zijn tijdens colleges. Bij mijn studie zaten er een paar tussen die bijvoorbeeld niet doorhadden dat een collegezaal geen geschikte plek is om porno te kijken, ook niet met koptelefoon op. Maar niet iedereen is Sheldon van The Big Bang Theory. De meeste studenten kunnen zich min of meer aanpassen aan situaties waar iemand met autisme moeite mee kan hebben, zoals presentaties en groepsopdrachten.

Vroeger was dit nooit zo’n probleem. Maar hoe meer aandacht er wordt besteed aan ‘afwijkingen’ in het kader van diversiteit, hoe meer druk op studenten om zich aan te passen en vooral nominaal de studie af te maken. Want er zijn toch faciliteiten? En de docenten volgden zelfs extra trainingen! Waarom gaat het dan toch nog mis?

Studenten en docenten voelen al hoge druk, door de tikkende studieschuldmeter en het vooruitzicht te moeten concurreren met tweehonderd andere sollicitanten voor je eerste baan. En de universiteit wil dat studenten binnen vier jaar klaar zijn, want dat levert sneller geld op. Ondertussen is het aantal studenten dat lijdt aan depressie en burn-out is de afgelopen jaren flink gestegen.

De universiteit houdt van hokjes. De verleiding is groot om probleemgroepen zo snel mogelijk te identificeren, te benoemen, en daar trainingen en specialisten op te zetten.

Allemaal symptoombestrijding. Dat er in de toekomst geen studenten meer zullen zijn die gehinderd worden door hun andere hersenstructuur, omdat er genoeg hulp wordt geboden, is een fantasie.

En daarvoor is een leger psychologen nodig. Voor elke student één. Een life coach die achter je zit tijdens colleges, je wakker houdt als je wegdroomt, elke sociale faux pas corrigeert en je helpt relativeren als het allemaal teveel lijkt. Kijken of het toekomstige kabinet daar wat budget voor wil vrijmaken.