SteveJobsScholen, iPadscholen of apatenscholen. Hoe je ze ook noemt, velen zijn van mening dat ze verre van de beste onderwijsvorm zijn. Kleine kinderen zijn volgens hen een soort tabula rasa’s: onbeschreven blaadjes, gladgestreken wastabletjes, die zouden niet mogen worden verpest door tablets.
Ondertussen overladen we ons op de universiteit met kennis van over de hele wereld. Postduiven zijn hier al lang een bedreigde diersoort, Wikipedia heeft het ruimschoots gewonnen van de encyclopedieën en elk cafétje waar Wifi is, verandert met behulp van ePub-bestanden in de grootste bibliotheek van de wereld.
We zijn natural born cyborgs volgens Philosophy of Mind-expert Andy Clark. Mens én machine, het klinkt als iets uit een sciencefictionfilm, maar als ik zo om me heen kijk heb ik toch het gevoel dat ik erin zit.
Naast me in de kantine van het Lipsius spot ik er een in haar natuurlijke habitat. Ze heeft een onafzetbare arm-extensie die ze lijkt te gebruiken voor langeafstandcommunicatie. Even later gaat haar arm de lucht in en legt ze een moment vast op beeld.
Misschien is dat wat de critici dwars zit. Met een boek, een pen en wat papier zijn de mogelijkheden immers beperkter. Daarmee kan je geen selfies delen op Facebook, lachen om YouTube-filmpjes of real time praten met je vrienden. Ze zien het internet als een speelplaats die het schoolplein onder de voet loopt.
Maar wat is er mis mee wanneer het in een onderwijssetting wordt gebruikt? Studenten worden niet totaal anders, alhoewel de nieuwe generaties natuurlijk wel wát zullen veranderen in vergelijking tot het pre-www-tijdperk.
De kinderen van nu hebben bijvoorbeeld een veel makkelijkere toegang tot kennis. De digitale deuren staan voor ze open. Sommige apps bieden ze zelfs handvatten om spelenderwijs te leren en YouTube geeft ze filmpjes over vrijwel alles.
Darwins evolutietheorie bijvoorbeeld, wordt er prima uitgelegd. Getekende giraffes maken je duidelijk hoe het beter is – als giraffe zijnde – om een lange nek te hebben. Zo kan je gemakkelijker bij de blaadjes en als je dus toevallig een wat langere nek hebt, zal je meer kans maken op overleven en dus op voortplanten. Zo kunnen ze uiteindelijk allemaal bij de blaadjes.
Digitalisering is onze nek die uitrekt, waardoor we makkelijker bij de geschreven blaadjes kunnen komen. Hierboven komen we er opeens achter dat er ook sociale media, filmpjes en apps aan de boom hangen. Die kunnen er ook wel bij, waarom niet hè.
Ontwikkeling danken we altijd aan dat wat al bedacht was. We staan op de schouders van reuzen. De kinderen van nu staan op de schouders van nog grotere reuzen, dus als ik jou was, zou ik iemand van je eigen lengte pakken.
Mattijn de Groot is student wijsbegeerte