De wekker gaat. Aangezien de herriemaker op mijn bureau ligt, zo’n twee stappen verwijderd van mijn bed, móét ik er wel uit. Ik ontmantel mijn aartsrivaal en doe twee stappen achteruit, spreid mijn armen en neem de Titanic terug naar dromenland.
Met Kate Winslet voor me zoek ik de horizon af voor ijsbergen. Het zou immers wat onfortuinlijk zijn als dit mooie schip daar tegenaan zou botsen. Plots schudt het hele schip door elkaar. Een grommend geluid penetreert mijn trommelvlies. Dit is overduidelijk geen ijsberg; dit is de Kraken uit Pirates of the Caribbean.
Ik schrik wakker en wrijf de slaap uit mijn ogen, maar toch hoor ik het nog steeds, dat gegrom. Het is de Kraken van de ieder huishouden, het slokt alles op. De stofzuiger. Onze schoonmakers zijn er.
Erg veel nut lijken ze niet te hebben, behalve dan dat we er één keer per week aan herinnerd worden dat we moeten opruimen, anders maken ze niet eens schoon. Ja, onze schoonmakers eisen dat we opruimen. Werkgelegenheid creëren wordt niet altijd gewaardeerd.
Daarom nemen we hun werk liever over, we ruimen het grootste gedeelte immers toch al zelf op. Het komt er dus eigenlijk op neer dat we betalen voor de aanwezigheid van de chagrijnige vrienden van het stofzuigmonster. DUWO blijft echter volhouden dat ze wél nuttig zijn. Ze staan erop dat de schoonmakers blijven komen. Weten zij iets dat wij niet weten? Voeren de schoonmakers klusjes uit waar wij geen weet van hebben? Ik vind het maar verdacht.
Omdat ik het geluid niet meer uit kan staan, verlaat ik mijn geliefde bed en loop weer naar het bureau om Free as a Bird van The Beatles op te zetten. De klok vertelt me dat het kwart voor tien is. Shit, m’n college is al een half uur bezig. Eigenlijk heb ik ook helemaal geen zin om te gaan.
Het gegrom is inmiddels gestopt. Een boxershort is het enige wat ik draag over mijn Adamskostuum, terwijl ik een dweilende vrouw passeer op mijn reis naar de wc. Ze komt over als een ‘Karla’. Mijn moeder werd altijd boos als ik over de nog-natte vloer liep. Deze dweilster lijkt het vrij weinig te schelen.
Terwijl de biertjes van gisteravond mijn lichaam verlaten, vraag ik me af wat haar droom vroeger was. Dierenarts? Actrice? Misschien wel veger bij het Nederlands curlingteam? Wat het ook was, waarschijnlijk is die droom nu lang vergeten.
Opeens voel ik een drang om naar college te gaan. Ik neem mijn woorden terug, de schoonmakers zijn wel degelijk nuttig. Karla, of hoe je ook mag heten, bedankt dat je me wakker hebt gemaakt. Door jou kan ik weer verder met dromen.
Mattijn de Groot is student wijsbegeerte