Columns & opinie
Geen Commentaar: Doodlopers en pillentikkers
woensdag 7 september 2016
© Silas.nl

Kijk, als mensen marathons willen lopen, moeten ze dat vooral zelf weten. De overlast is beperkt: de stad een dagje op slot, en de trein stinkt naar hardlopers in plaats van naar Burger King. Zelf beleven de deelnemers van de Leiden Marathon in elk geval plezier aan hun loperij, en een gedeelte blijft na afloop even plakken om de plaatselijke horeca te steunen, dus het is ook nog eens goed voor de economie, soort van.

Tweeënveertig komma nogwat kilometer rennen is niet goed voor je. Dat weten we al sinds Philippides, de allereerste marathonloper, die volgens de overlevering dood neerviel bij aankomst. De Leidse deelnemers doen het in een iets gunstiger klimaat en hoeven geen loodzwaar bronzen schild mee te zeulen, maar toch.

Een leek die eens door de medische literatuur over marathons bladert, vraagt zich vol verbazing af waarom iemand vrijwillig meedoet aan zoiets. Bloed in de urine, peesontstekingen, oververhitting, dehydratie, tot bloedens toe versleten tepels, dat is allemaal betrekkelijk normaal. Watervergiftiging, hartproblemen en dood neervallen komen gelukkig minder vaak voor. De lopers weten dat allemaal, en ze zijn erop ingesteld.

Trainen voor een marathon is gezond, het lopen van de marathon zelf niet. Je geeft je lichaam een optater, maar de meeste lichamen herstellen daarvan, net zoals ze herstellen van een avondje xtc. Bijna iedereen doet wel eens iets dat niet goed voor je is, en dat is misschien juist ook wel weer een beetje goed voor je.

Dat betekent natuurlijk niet dat je, als semi-overheidsinstantie, zoiets aan moet moedigen. Wat is namelijk het grote verschil tussen pillentikkers en marathonlopers? De Universiteit Leiden gaat alleen een officiële verbintenis aan met de laatsten. Volgend jaar wordt de plaatselijke duurloop daarom ook gecombineerd met het Open Nederlands Studentenkampioenschap.

Toch merkwaardig. De universiteit deelt geen xtc-pillen met haar logo uit, en zou ook een ongezonde bezigheid als marathonlopen niet hoeven ondersteunen. Speelt hier misschien het idee dat sporten leidt tot een gezonde geest in een gezond lichaam? Dat is een tragische misvatting, die op de Nederlandse televisie vrijwel dagelijks weersproken wordt, elke keer als een profvoetballer voor de microfoon staat.

Als de universiteit de beweging zo’n warm hart toedraagt, waarom was er dan geen Leidse afvaardiging bij het Groot Nederlands Studenten Kampioenschap dit jaar? Waarom is het Universitair Sportcentrum dan zo hard op zoek naar manieren om te bezuinigen? Waarom hebben de studieplekken in de UB dan geen sta- of fietsbureaus? Stuk voor stuk investeringen in veel gezondere vormen van beweging. Of zou de verbintenis toch vooral om de publiciteit draaien? Dat je, elke keer als je bloed pist, even aan de Universiteit Leiden denkt?

Bart Braun