Columns & opinie
Geen commentaar: Knuffel des doods
woensdag 3 februari 2016

Gratis tip: als u na het lezen van deze Mare het krantje onder uw kleren stopt, heeft u het ietsje minder koud vrijdag. Het is dan namelijk warme-truiendag, de dag waarop de verwarming ietsje lager gaat. Dit alles om u ervan bewust te maken dat menselijke activiteiten bijdragen aan opwarming van de aarde.

Beetje jammer voor de mensen die elke dag al in warme truien liepen omdat het – u weet wel – winter is. Ook een beetje jammer voor alle mensen die zich al bewust waren van global warming – u weet wel, die theorie die al sinds 1896 bestaat. Dit is zo mogelijk nog vreemder dan alle acties die ons jaar in, jaar uit ‘bewust willen maken’ van borstkanker. Holy shit, borsten met kanker?! Waarom vertelt niemand je daar wat over?! Oh wacht, dat doen ze wel. Aan één stuk door. Bewuster gaan we niet worden, mensen. Het is tijd voor stap 2: de daadwerkelijke aanpak van het probleem.

Wat ons terugbrengt naar de universitaire Mart Smeets-dag. Die gaat niet helpen. In de eerste plaats natuurlijk omdat de bijdrage van de Universiteit Leiden aan de totale CO2-uitstoot op de planeet verwaarloosbaar is. Dat is een beetje flauw argument, natuurlijk: de wereld moet ergens beginnen, dus waarom niet wij, waarom niet hier, waarom niet nu?

In de tweede plaats omdat de bijdrage van de verwarming op 4 februari – het wordt sowieso een warme dag voor de tijd van het jaar – verwaarloosbaar is op de totale CO2-uitstoot van de Universiteit Leiden.

Ook dat is een open deur, maar de organiserende milieucommissie Green Keys is er toch straal voorbij gelopen. Dat is jammer, want achter déze open deur schuilt venijn.

Het bereiken van doelen in complexe omgevingen als een universiteit, een bedrijf of een land is een resource management game. Je kan slechts een eindige hoeveelheid dingen doen in een dag, je middelen zijn beperkt, en je hebt een eindige hoeveelheid goodwill van de omgeving. Door nu in te zetten op een eendaags thermostaat-tikje, verspil je die resources aan een druppel op de gloeiende plaat.

Als je dan vervolgens de oh-zo-veel-bewustere universiteit over wilt halen om iets te doen dat wél uitmaakt, wordt dat lastiger. Dingen die wél uitmaken, zijn een stuk vervelender om aan te pakken. Die bestuurder die jaarlijks voor meer dan een ton aan vliegtuigkosten declareert, kan die niet wat vaker thuisblijven? Kan een universiteit het anno 2016 nog wel maken om vlees te serveren op borrels en in haar kantines? Is het niet beter voor het milieu om een campus in China op te zetten dan om duizenden Chinezen hier naartoe te laten te laten komen?

Dat zijn kwesties waar je winst kan halen, maar als je die nu aankaart, wordt het lastiger, want je kapitaal is kleiner. Geen wonder dat de universiteit nu zo graag meewerkt: het is een knuffel des doods om echte verandering in de kiem te kunnen smoren. ‘Sorry, lieve Green Keys’, klinkt het dan, ‘Maar we hebben al zoveel voor jullie gedaan met die warme-truiendag. Volgend jaar doen we weer één dag de verwarming ietsje lager hoor, maar ga nu maar terug in je mand.’

Door Bart Braun