Studentenleven
Frutti di Mare: Als het tijd is om te bijten, vloeit er bloed
woensdag 9 december 2015
© Taco van der Eb

Bzzzzzzz. Bzzzzzzzzzzzzz. Bzzzzzzzzzzzz. In de kelder van het Lipsius klinkt gezoem. Een man in een blauwgrijs gevangenispak kruipt over de vloer en likt aan het beton. Hij schreeuwt en kermt: ‘My master is coming, My master is coming.’ Hij richt zijn hoofd op en focust zijn maniakale blik op de vlieg. Hij grijpt het insect uit de lucht en slokt het op: ‘If it moves… Eat it!

‘Mijn personage is nogal getroubleerd’, zegt de Brit Charles Bird (20, Engelse literatuur) die de psychische gestoorde patiënt Renfield speelt in de uitvoering van Dracula door de Leiden English Freshers. De studenten-theatergroep, die is verbonden aan de studie Engels, heeft voor de repetitie in de gang met gele tape een podium afgebakend. Af en toe manoeuvreren schoonmakers met hun kar zo voorzichtig mogelijk langs de acteurs en rekwisieten.

Bird: ‘Renfield zit vast in het gekkenhuis en is in oorlog met zichzelf, de medemens en met het bestaan. Hij staat ook nog eens telepathisch in contact met Dracula. Dat is ook niet bevorderlijk voor zijn geestelijke gezondheid. Van de zogenaamde behandelingen in het lunatic asylum wordt hij ook niet beter. Die waren eind negentiende eeuw vreselijk.’

‘Iedereen kent het personage Dracula’, vertelt regisseur Dennis de Gruijter (37), docent filosofie in Gouda. ‘Het is kapot verfilmd, maar de roman van Bram Stoker is veel minder bekend. Het is een smerig en gruwelijk verhaal. Waarin zelfs een baby uit elkaar wordt getrokken, iets wat de meeste films negeren. We wilden een uitvoering die zo getrouw mogelijk aan het boek is, al hebben we er toch nog een paar twists ingegooid.’

‘Er moet natuurlijk bloed worden gedronken’, zegt Remco Dik (24, Engels) die naast een colafles met rode vloeistof zit. ‘Ik speel de silent butler maar regel ook de props. Het is een mengsel van maïzena, voedingskleurstof en cacao. Het is een beetje klooien om de verhoudingen goed te krijgen. Het is nu wel heel vloeibaar, de vorige keer was het beter.’ Naast Dik ligt een lichtblauwe waterzak met slang. ‘Daar gaat het bloed in. Dracula moet dat onder zijn kleding zien te krijgen. En als het dan tijd is om te bijten, vloeit er bloed.’

Dik pakt uit zijn rugzak nog een hamer en een houten staak. ‘Bepalende rekwisieten natuurlijk. Ze zijn allebei van latex. Je wilt natuurlijk niet dat iemand op het podium een oog verliest.’

Dracula zelf is vandaag wat aan de late kant. ‘Ik kom net van mijn werk’, zegt de Griek Thanos Papanastasiou (31, afgestudeerd classicus) die de bloeddorstige graaf speelt. Hij probeert de waterzak onder zijn cape en pak te frommelen. ‘Je moet wat overhebben voor goede visual effects.’

Dracula is niet alleen kwaadaardig, vindt hij. ‘Uiteraard is het een gevaarlijk bovennatuurlijk wezen, dat vrijwel niet is te doden. Maar af en toe zie je nog flitsen van zijn menselijkheid. En de liefde is hij niet vergeten. Dracula verlaat niet voor niets zijn comfortzone: een kil kasteel in Transsylvanië. Hij gaat op zoek naar een vrouw in Engeland die hem doet denken aan een geliefde van heel lang geleden.’

Liefde en verlangen zijn belangrijke thema’s. ‘Mijn personage Lucy, is een vrouw van achttien die gewoon lekker wil daten en op zoek is naar een man die haar lief wil hebben’, zegt Catrine Simons (26, Engels). ‘Ze hunkert naar seks. Haar verlangens maken haar een makkelijke prooi voor Dracula. Ze weet dat hij gevaarlijk is, toch geeft ze toe aan de verleiding. En daar betaalt ze een hoge prijs voor.’

Bird staat inmiddels klaar om weer het podium op te kronkelen. Hij heeft veel tekst die best lastig is. ‘Maar het zijn mooie lines met een ritme. En als ik het even niet meer weet dan schreeuw ik gewoon: GGGGrrrrrrrrrrrrrrrr!’

Leidse Volkshuis

17 t/m 19 dec

€ 12,50 (studenten € 8,50)