Columns & opinie
Geen commentaar: Bedelnap
woensdag 23 september 2015

We weten aan deze universiteit al sinds Johan Huizinga dat het spel een bloedserieuze zaak is. De rechtenstudenten die aan het eindexamen pleiten – in goed Nederlands: Moot Court – meedoen, kunnen natuurlijk ook in poncho op een wipkip gaan zitten, en rechtbankje spelen. Maar met een toga achter een katheder in een plechtige zaal is het allemaal net even wat spannender, en ook met die spanning moeten ze leren omgaan.

Prima zaak dus, dat de rechtenfaculteit de Moot Court-ruimte wat serieuzer aan wil kleden. Kost vijfentwintigduizend euro voor de hele ruimte: een koopje in een tijd waarin een beetje universiteitsbestuurder op een stoel van bijna drieduizend euro zit. De digitale collectebus voor de bijbehorende crowdfundingsactie gaat al rond. Het wat kakkineuze filmpje suggereert dat de euro’s vooral gezocht worden bij alumni en niet bij de gewone Leidenaar. Ook dat is een prima zaak.

Op het eerste gezicht, dan.

Tuurlijk: elke euro die door goedwillende alumni of aftrekpostende advocatenkantoren in de speelzaal wordt gestoken, komt niet uit de zakken van de faculteit. Die kan dat geld dan weer mooi uitgeven aan onderwijs, onderzoek of het wat netter wegwerken van de eindeloze fietsenbrij op de stoep van het Kamerlingh Onnes.

Maar op de miljoenenbegroting van Rechten moet toch wel ergens een schamele € 25.000 te vinden zijn? In de reserve van tien miljoen bijvoorbeeld, die zo lastig op te maken lijkt?

Het idee achter de crowdfunding is dan ook vooral dat het afgestudeerden betrokken houdt bij het alma mater. Alweer zo’n prima zaak. Je kan daar linkslinkse oprispingen over krijgen, iets met de elite die elite-instituten sponsort terwijl buiten de wereld vergaat, maar dat laat Mare liever aan anderen over. Als de belastingman weg is, mogen mensen zelf weten waar ze hun geld aan uitgeven.

De grote vraag is echter hoe graag alumni zichzelf zien als een wandelende zak geld waar de moederuniversiteit naar believen uit kan putten. Het Zweetkamertje dat vorig jaar werd gerestaureerd van alumnigeld, de aankleding van een collegezaal; zijn dat zaken waarvoor je met de bedelnap rond moet, of waar je gewoon eigen geld voor moet vrijmaken? Ondertussen loopt een waardigere universitaire crowdfundactie, om

Afghaanse en Zuid-Afrikaanse studenten hier vakken te laten volgen, opvallend magertjes. Na drie maanden is er van de benodigde 44.000 euro nog niet de helft opgehaald. En er is nog maar een week te gaan.

Zou het kunnen dat gulle alumni na verloop van tijd wat dover worden voor de roep om geld, net zoals televisiegala’s steeds minder geld opbrengen? En stel dat dat zo is, hoe veilig zijn onze zweetkamermuurtjes en rechtbankspeelzalen dan nog? Of hebben we die dan overgelaten aan de grillen van de fundende crowd?