'Bier om twee uur ’s middags'

Wie: Dominique Troost (18)

Uit: Rotterdam

Studie: international bachelor in psychology

‘Ik denk dat het een zwaar jaar gaat worden’, blikt Dominique Troost vooruit. Ze was gewaarschuwd. ‘Ik hoorde al dat de international bachelor in psychology een zware studie is, maar op het rooster stonden maar vijftien college-uren. Maar het is écht fulltime, ontdekte ik toen ik vorige week vijf uur deed over het lezen van twee hoofdstukken.’

‘We zitten met 32 verschillende nationaliteiten in de collegezaal en ik kom telkens thuis met verhalen over wat ik nu weer heb geleerd.’ Thuis, dat is bij haar vader in Rotterdam. ‘Ik moet alles lenen, dus eerst maar eens kijken of ik het thuiswonend volhoud. Er wordt in elk geval gewassen en gekookt. Ik ben maar een uurtje onderweg.’ De internationale psychologiebachelor in Groningen viel daardoor af. ‘In Rotterdam kun je deze studie ook volgen, maar in Leiden vond ik de sfeer beter. Hier ben ik wel op mijn plek.’

Met het leenstelsel hield ze bij haar studiekeuze al rekening. ‘Mijn profielwerkstuk ging over het fotografisch geheugen, best een redelijk psychologisch onderwerp. Maar ik heb ook nog andere opleidingen overwogen. De druk om iets te kiezen dat je écht wil blijven doen is nu nog hoger.’

Ze heeft geen uitgebreide financiële planning gemaakt. ‘Thuis hebben we afgesproken dat ik een bedrag zou gaan lenen. Dan kijken we wel of het genoeg is.’

Tijdens de El Cid-week werd ze lid bij de culturele studentenvereniging Prometheus. ‘Dat is heel vrijblijvend. Wanneer het Bioscoopgilde naar de film gaat, kun je meegaan. Ik heb me bij minstens vijftien gildes aangemeld.’

De El Cid had trouwens wat ‘inhoudelijker’ gemogen, vindt ze. ‘Het was wel erg gericht op feesten. Bij een rondleiding op Quintus kregen we om twee uur ’s middags al een biertje aangeboden. Maar leuk was het zeker, en we voelden ons heel welkom in Leiden. Ik vind het contrast wel mooi. Al die oude gebouwen waartussen zoveel jonge studenten lopen.’

Toch is ze sinds de El Cid niet vaak meer via de centrumzijde het station uit gelopen. ‘Eigenlijk ken ik alleen Prometheus nog maar.’

'A bit provincial, but gezellig'

Wie: Malte van Gevelt (19)

Uit: Bad Arolsen, Duitsland

Studie: bachelor international studies (BAIS) in Den Haag

‘Leiden University is quite a name’, verklaart Malte van Gevelt zijn studiekeuze. ‘En in Den Haag zitten dan weer al die belangrijke instellingen.’ Zelf komt hij uit Duitsland, maar hij heeft een Nederlandse vader. ‘Ik heb familie in Limburg, dus ik spreek al een beetje Nederlands. Of nou ja: Limburgs. Bad Arolsen heeft trouwens ook een kleine Nederlandse geschiedenis: koningin Emma kwam er vandaan.’ Van Den Haag is hij wel onder de indruk. Leiden vindt hij dan weer ‘a bit provincial, but gezellig’.

Duitsers zijn de tweede grootste groep bij de bacheloropleiding international studies (BAIS). ‘Er zijn ook behoorlijk wat Italianen en Britten. Verder is het wat meer gespreid. Mijn buren zijn bijvoorbeeld ook BAIS-studenten, uit Egypte en Uruguay. Het is waanzinnig interessant om van elkaar te leren over al die culturen. We zijn met vijf- of zeshonderd eerstejaars. Zelfs toen we met z’n allen college kregen in de Nieuwe Kerk, moesten er mensen staan. En dat is een behoorlijk groot gebouw.’ Met zijn studio, in een gebouw met studiegenoten dus, is hij wel tevreden. ‘Bij mijn aanmelding voor de opleiding, vorig jaar november, heb ik me meteen opgegeven bij de universiteit voor een woning. Iedereen die ik ken die dat gedaan heeft, heeft nu een plek gevonden. Ik begreep dat dat in Den Haag wel gemakkelijker gaat dan in Leiden. Het enige vervelende was dat het internet in het begin nog niet werkte.’

Is dat alles?

‘Nou ja, voor de wasmachines in het gebouw heb je een Nederlandse bankpas nodig. Die heeft nog niemand, want onze inschrijvingen bij het gemeentehuis zijn pas over twee weken ingepland. En zonder inschrijving kun je geen bankpas regelen.’

Hij heeft zich aangemeld bij B.A.S.I.S., de studievereniging van BAIS, maar verder gaat hij voor een rustige start.

‘Als de eerste tentamens goed gaan, zoek ik een baantje. En het lijkt me leuk om bij Collegium Musicum te gaan. Op de middelbare school speelde ik fagot in een orkest, waarmee we zelfs op tournee naar de Verenigde Staten zijn geweest. Ik heb mijn fagot meegenomen uit Duitsland, maar ik heb al klachten gekregen van mijn huisgenoten toen ik erop speelde.’

Lastig om een kamer te vinden

Wie: Tarik Osman (19)

Uit: Breukelen

Studie: internationale betrekkingen en organisaties (IBO) en kunstgeschiedenis

‘Heftig’, noemt Tarik Osman de eerste twee collegeweken. Hij doet dan ook twee studies, waarvoor hij dagelijks op en neer reist vanaf zijn ouderlijk huis in Breukelen. ‘Nóg wel. Ik had nét geen reistijdvoorrang, dus ik ben nog heel hard op zoek naar een kamer. Maar het is moeilijk om tijd te vinden om te hospiteren. Bij kunstgeschiedenis volg ik veel avondcolleges. Dan ben ik om elf uur thuis. En als ik om negen uur ’s ochtends weer bij IBO moet zijn, moet ik om zes uur op.’

Zijn baantje bij een kunstgalerie heeft hij uit tijdgebrek opgezegd en ook het lidmaatschap van Minerva stelt hij nog maar even uit tot zijn tweede jaar.

Eigenlijk zou hij rechten gaan studeren in Groningen. ‘Een paar weken voor de start van het collegejaar besloot ik toch voor internationale betrekkingen te gaan. Daarmee kan ik misschien grote dingen bereiken. De internationale politiek heeft namelijk de macht om de wereld te verbeteren. En met kunstgeschiedenis leer je de mensen en de wereld om je heen beter te begrijpen. Zo raken die twee studies elkaar.’

De keuze voor kunstgeschiedenis maakte hij zelfs nóg recenter. ‘Het zat altijd in mijn achterhoofd. Pas in mijn eerste week in Leiden stapte ik ermee naar de studieadviseur. Ik kon er nog gewoon mee beginnen, wat ik heel goed vind van de universiteit. Sinds vorige week maandag studeer ik dus ook kunstgeschiedenis. Ik heb alleen de eerste week gemist.’

Uiteindelijk wil hij de diplomatie in. ‘Elke twee jaar in een ander land wonen, dat zou mooi zijn.’ Ook in zijn derde jaar hoopt hij al een half jaar ergens anders te kunnen studeren. ‘En voor een master naar Parijs, bijvoorbeeld.’

Osman behoort tot de eerste generatie leenstelselstudenten, die geen basisbeurs meer ontvangen die bij het afronden van de studie wordt omgezet in een gift. ‘Basisbeurs? Oh ja, dat is waar ze altijd over zeuren. Een extra reden om diplomaat te worden en genoeg te verdienen om alles terug te betalen. Ik leen nu al wat bij en als ik straks een kamer vind, zal ik wel even met mijn ouders bespreken hoe ik het moet aanpakken. Nou ja, de avond van te voren of zo.’