Minder nutteloos door Minerva
Philip Simmermacher (19)
Studie: Internationale betrekkingen en ontwikkelingssamenwerking
Uit: Hilversum
‘Met mij gaat het heel erg goed, maar met mijn studie helaas iets minder’, zegt Philip Simmermacher. In september begon hij aan internationale betrekkingen en ontwikkelingssamenwerking, na getwijfeld te hebben over geschiedenis. ‘Ik ben gestopt. Ik heb ik er iets te weinig aan gedaan. Of eigenlijk geen reet.’
Hij schreef zich voor 1 februari uit, eigenlijk om nog een poging te kunnen wagen bij internationale betrekkingen. ‘De EU vind ik een mooi project’, zei hij in september. Hij zag zichzelf al in Brussel of Straatsburg werken. ‘Na gesprekken met mijn ouders en anderen realiseerde ik me dat ik met geschiedenis in dezelfde poule terecht kon komen, maar dan met een bredere ontwikkeling.’
‘Ik heb een goede band met die jongens’, zegt hij over zijn huis aan het Rapenburg. ‘We komen uit alle windstreken, en vormen toch een thuis.’ Na de zomer kan hij zijn eerstejaarstaken overdragen. ‘Daar kijk ik verschrikkelijk naar uit. Het is toch fijn als iemand anders het vuilnis wegbrengt of de afwasmachine uitruimt.’
In Hilversum komt hij nog regelmatig. ‘Je bent eerst blij om uit huis te gaan, maar uiteindelijk ga je je ouders toch missen. Ze waren redelijk ontstemd over mijn studie. Mijn moeder stuurde allerlei sites met vrijwilligerswerk, om dit jaar toch productief te eindigen. Binnenkort vertrek ik naar Zuid-Afrika. In vrijwilligerswerk in kindertehuizen geloof ik niet zo, die oplossing ligt denk ik meer bij de lokale bevolking. Ik ga voor natuurbehoud: elke ochtend om zes uur opstaan voor een trip over de oceaan, om data te verzamelen over witte haaien, voor de wetenschap.’
Tot die tijd brengt hij veel tijd door op Minerva. ‘Het mooiste was Sine Regno. Dan is het bestuur op vakantie, en is het op de hele tent een groot feest. Door de sociale contacten voel ik me minder nutteloos in mijn bestaan.’ Dat wordt dus afkicken in september. ‘Want dat eerste jaar geschiedenis, dat haal ik gewoon. Dit is niet het ultieme scenario, maar twee keer falen is geen optie.’
Giethoorn moet je toch een keer doen
Toby Jones (27)
Studie: Researchmaster Middle Eastern Studies
Uit: Frankrijk, Californië, Londen, St Andrews, weer Londen
‘Student housing is mental’, vindt internationale student Toby Jones. ‘Het systeem slaat nergens op: de universiteit zou het óf volledig zelf onder controle moeten nemen, óf volledig vrij moeten laten aan de markt. Nu zijn de woningen voor internationale studenten uitbesteed aan een stichting, die kan doen wat ze wil. De huur is hoger dan voor Nederlanders en kamers worden maar voor een jaar verhuurd. Mijn master duurt echter twee jaar. Maar ik dénk dat ik vanmiddag iets gevonden heb voor na de zomer.’
Naast zijn studie Middle Eastern Studies en zijn lessen Perzisch werkt hij nu ook voor de universiteit. ‘Ik werf internationale studenten. Ik kan uit ervaring vragen beantwoorden. Maar ik kan moeilijk adverteren: “Kom hierheen! Maar een kamer vinden is vreselijk.”’
‘Koningsdag was dan weer geweldig. We gingen naar Amsterdam. Normaal vind ik Amsterdam nogal gestrest en touristy, maar nu was iedereen relaxed. Over touristy gesproken, ik ben laatst naar de Keukenhof geweest en naar Giethoorn. Dat moet je toch een keer doen, als internationale student. Het was nog best cool.’
Vorige week kwam zijn broer op visite. ‘Die is hier al eens op uitwisselingsjaar geweest en hij spreekt nog altijd veel beter Nederlands dan ik. Hij moest wel, hij zat op het vwo.’ Zelfs mist hij die dwang wel eens. ‘Ik doe Duolingo op mijn telefoon en zit bij een Nederlands voetbalteam, maar verder ben je niet echt genoodzaakt om Nederlands te spreken. Iedereen spreekt Engels. Echt aansluiten bij een Nederlandse vriendenkring is daardoor lastig. Misschien zou Nederlandse televisie kijken helpen. Of muziek, maar ja, dan moet je Nederlandse muziek wel leuk vinden.’
Internationals zoeken daarom vooral elkaar op. ‘De komende tijd ga ik zoveel mogelijk tijd doorbrengen met internationale vrienden die binnenkort weer vertrekken. Misschien zie ik hen nooit meer.’ Zelf blijft hij dus nog in elk geval een jaar.
‘Ik heb net mijn allerlaatste paper teruggekregen, met een aantal correcties. Grotendeels was het prima hoor, het lijkt me onwaarschijnlijk dat ik het niet haal. Dus op naar het nieuwe collegejaar.’
Holy shit... Opeens was Tarik op tv!
Dominique Vis (18)
Studie: molecular science & technology
Uit: Harderwijk
‘Het is al een paar keer geëscaleerd, bij anderen dan, die moesten echt naar huis gedragen worden’, vertelt Dominique Vis. Ze is zelf pas onlangs achttien jaar geworden en mag sindsdien meedoen met drinken. Wel zat ze al bij het tappersgilde van studievereniging CDL. ‘Laatst was er trouwens een leuk feestje op Catena. Daar heb ik mijn vriend ontmoet.’
Ze volgt vakken in Leiden én Delft en woonde er enige tijd tussenin, in Den Haag. ‘Heel onverwachts vond ik een kamer in Leiden. Ik reageerde nu en dan bij DUWO. Op een dag belden ze, dat ik de sleutel kon komen halen. Ik moest wel een huisgenoot voordragen, want blijkbaar ging het om een tweepersoonsappartement. Ik vroeg aan een studiegenoot of hij toevallig een woning zocht. Die zei: “Oké.”’
‘In Leiden lopen echte onderzoekers en creatievelingen rond. In Delft is iedereen erg prominent: in pak en er kan geen grapje vanaf. Buiten de colleges ben ik de laatste tijd alleen nog in Delft geweest voor Ikea. Ook de vakken, over procestechnologie en fabrieken, trekken me minder. Ik haal er dubieus genoeg wel hoge cijfers voor. Maar in Leiden, waar je meer scheikunde hebt, heb ik ook alles gehaald. Zelfs calculus. Dat is echt wiskunde B tot de macht zes en dan nog erger.’ Nóg vervelender: het college duurzame ontwikkeling en kringlopen. ‘Dat vak noemen we: tree hugging 101. Het gaat over wat er allemaal slecht is voor het milieu, maar hallo: wij zijn chemici!’
En die groep chemici brengt samen lange practicumdagen door. Dat medestudent Tarik Z. eind januari met een nep-wapen de NOS-studio binnendrong, maakte dan ook indruk. ‘Een andere studiegenoot zette op Facebook dat Tarik op televisie was. Hij deed iets met acteren, dus ik dacht aan een film. Maar toen ik de tv aanzette… Holy shit!’
Deze zomer gaat ze op vakantie met haar vriend, klussen aan haar huis en misschien nog werken. ‘Ik mág terugkomen bij mijn oude baantje in Harderwijk, maar daar kom ik niet vaak meer. In Leiden is vast ook wat te vinden.’
Maar eerst nog: een verslag, een presentatie en twee tentamens. ‘Daarna begint eindelijk de vakantie. Nou ja, of de herkansingen.’
De drie eerstejaars
Mare volgt drie studenten tijdens hun eerste jaar in Leiden. Wat zeiden ze de vorige keer, in december, toen ze net waren begonnen met inburgeren?
Philip Simmermacher: ‘In de eerste periode heb ik iets te veel van mijn vrijheid genoten. De gevolgen zijn niet rampzalig, maar ik heb niet alle punten gehaald. De afgelopen tijd heb ik heel hard mijn best gedaan en nu ga ik met vertrouwen de tentamens in.’
Toby Jones: ‘Ik hoop dat ik na januari nog een kamer heb. Om mijn huurcontract bij het Student Housing Office van de universiteit te vernieuwen moest ik de resterende drie maanden huur in één keer betalen. Dat was me niet eerder verteld en zoveel geld heb ik niet reserve.’
Dominique Vis: ‘Bij mijn opleiding molecular science & technology heb je zestien meisjes en 110 jongens. Het is grappig om te zien dat je in een volle collegezaal soms één rij met meisjes hebt.’