Op ruim 10.000 mbo’ers stuurde DUO onlangs deurwaarders af. Ze moesten hun lesgeld nog betalen, plus 300 euro deurwaarderskosten. Onterecht, gaf de Dienst Uitvoering Onderwijs later toe.
De communicatie was tekort geschoten. Sinds dit collegejaar komen de facturen en aanmaningen namelijk alleen nog digitaal. Veel mbo’ers hadden, ondanks e-mails dat er ‘post’ klaarstond, echter nog nooit ingelogd bij ‘Mijn DUO’. DUO besloot uiteindelijk zelf voor de deurwaarderskosten op te draaien. Schade: 1 miljoen. Nee, dan de Leidse Universiteitsbibliotheek.
Dimitri Verhulst sliep zijn Boekenweekroes nog uit, toen ik vorige week nietsvermoedend een roman wilde lenen bij de UB. Maar dan. Computer says no. Veertig euro boete en een geblokkeerde LU-card.
Vast een foutje. Ik had vorige maand inderdaad acht biebboeken geraadpleegd voor een artikel in Mare, maar die had ik keurig ingeleverd, toch? Ik refreshte de pagina tevergeefs. Wendde mijn hoofd af van het computerscherm. En toen zag ik ze liggen. Keurig op een stapeltje, klaar om in te leveren.
Beschaamd sjokte ik naar de UB, denkend aan dingen die ik voor datzelfde boetegeld had kunnen doen. Boeken kópen. Of door Leidse steegjes fietsen waar bordjes staan dat dat niet mag.
De baliemedewerker beaamde stoïcijns dat het zonde was. Hartverwarmend, maar stuurden ze tegenwoordig geen herinneringen meer? Voor hetzelfde geld, nou ja: véél meer geld dus, had ik pas maanden later weer een boek proberen te lenen. Daarop reageerde de baliemedewerker al even achteloos: ‘Oh, die belanden nogal eens in je spambox.’
Bij de uitgang speurde ik op mijn telefoon door de sex secrets, business proposals uit exotische oorden en gebedel om bankgegevens waarvoor het spamfilter me had willen behoeden. Ik botste daarbij tegen een bevriende student die ook ervaringsdeskundige bleek te zijn, en die al eens een preek over ‘blablabla-eigen-verantwoordelijkheid’ had moeten aanhoren. Niks tegenin te brengen, behalve dat we het inefficiënt en naaiballerig vonden dat herinneringsmailtjes zo vanzelfsprekend in onze spambox belanden.
Die rappèl-mails bleven trouwens spoorloos. In het reglement ontdekte ik uiteindelijk dat de UB alle post naar umailadressen stuurt. Studenten hebben zo’n mailbox (mét spammapje), maar de meeste medewerkers zijn bereikbaar via een e-mailadres dat hun afdeling verklapt: @mare.leidenuniv.nl bijvoorbeeld. Of hum, fsw, sea, bb, enz. Met dezelfde inloggegevens kunnen ze echter ook umail ontsleutelen. Blijkbaar. Daar trof ik de halfjaarlijkse notices of password expiration, onder een laagje digitaal stof, die ik overigens altijd gewoon ontvangen had. En jawel: een eerste rappèl. Een tweede. Een derde. En een boete.
Je mag wel vijftig boeken tegelijk lenen. Met vijf euro boete per boek kan dat ongemerkt aardig oplopen, zolang de UB bij wijze van herinnering schoten hagel afvuurt op spamfilters en schaduwmailboxen. Het klinkt niet echt alsof de UB vergeten boeken graag vlug terug op de planken wil. Dat klinkt eerder als een soort van, om een vies woord te gebruiken, rendementsdenken.