Zo. De dag die je wist dat zou komen. Bij het aannemen van ondergetekende hoopte meneer de Marebaas op shizzle uit de hoek van de Minervas en die zal hij krijgen ook. Nu ga ik verdomme even haten.
Als lid krijg je met de eerstejaarspaplepel ingegoten dat er later een schittermagische carrière voor je is weggelegd met een even sprankelend salaris. En, helaas, ook dat iedereen die niet lid is van het corps een ondergeschikt mens is. Een gegeven dat helaas niet elk persoon met een korrel zout weet te nemen. Knorren, zo noemen we dat. Allicht ben je bekend met de term.
Natuurlijk ziet je toekomst er rooskleurig uit als je je aansluit bij de massa studenten die rechten gaat studeren, want je zult met open armen ontvangen worden op de Zuidas waar het merendeel van de juristen ook uit de corporale wereld komt. Zoals wij corpsballen het zeggen: super mooi, super ’vo!
Ja, onze toekomstige leiders die minstens drie keer per week zich de tering in zuipen en vrouwen hoer noemen en niet-leden knor. Of teringknor. Of nog liever, in het geval van medemaremanusjevanalles Sebastiaan: kankerknor.
Maar met die toekomst in het verschiet vergeten sommige blaaskaken nog wel eens dat ze niet alleen in deze wereld leven en dat er meer to life is dan dat elitaire corps. En dat leidt soms tot frustratie.
Zoals die ene keer dat Sebastiaan en ik zo’n fijne bal tegenkwamen in De Keyzer, die er klaarblijkelijk niet van gediend was dat hem vriendelijk werd gevraagd waarom hij verkleed was terwijl de rest van zijn maten dat niet waren. De pleuris brak pas echt los toen mijn kompaan desgevraagd bevestigde dat hij een Quint was. Slechts het feit dat ik bij zijn mooie selecte clubje hoorde, kon deze stier, die zojuist een rode doek was voorgehouden, ervan weerhouden om een tik uit te delen. Het had niet veel gescheeld of Sebastiaan had vaarwel kunnen zeggen tegen zijn mooie rechte neus.
Het is sowieso al ongekend gênant dat je jezelf introduceert als een of andere verheven negendejaars die, en ik quote, ‘geld studeert’ terwijl je eigenlijk vierdejaars bent. Bovendien weet iedereen dat het na je 7e jaar wel enigszins treurig is als je nog steeds met je hol in het KOG moet zitten om punten te schrapen.
Types zoals de klapjosti hierboven die met hun lamme kop boos worden op iemand omdat ze toevallig net even anders hebben gekozen, zijn sneu en verpesten het voor de leden die zich wel gewoon normaal kunnen gedragen.
Als ik mensen vertel dat ik lid bij het corps ben, dan volgt veelal hoongelach. ‘Oh, de Minerva’s?! Maar jij bent eigenlijk een best aardig persoon.’ En dat oordeel komt doordat debielen het verstieren voor de rest en het stigma van de typische corpsbal bevestigen.
In die beschonken staat dacht je absoluut dat je de wereld aankon. Helaas dacht de rest van de kroeg, net zoals ik, dat je de ultieme treurneus was. Zeker toen we allemaal zagen hoe jij je frustratie op een paar onschuldige fietsen eruit moest rossen.
Esha Metiary, Masterstudent Journalistiek en Nieuwe Media