Aaahh, het begin van een nieuw semester! De tentamens en herkansingen zijn achter de rug en de collegezalen ruiken weer enigszins fris bij het betreden nu er een paar weken lang geen hoop zweterige, uitkaterende studentenlijven op elkaar gepakt hebben gezeten.
We gaan allemaal weer aan de slag, met een berg goede moed. Want dit semester gaan we toch écht wel, heel zeker, ik meen het serieus, cross my heart and hope to die, geen excuses meer, wél elke week alles netjes bijhouden. En alle artikelen en literatuur lezen, zelfs als ze niet per se verplicht zijn. En steeds op tijd aan opdrachten beginnen. En altijd de deadlines respecteren.
En zo. Toch?
Vergeet 1 januari: 1 februari is de hoogdag der goede voornemens voor studenten. Elk jaar weer besluiten we halverwege het academiejaar dat het toch echt beter moet. En dat begint vaak met het inslaan van nieuwe spullen: niks zo motiverend om alles op een ordelijke manier bij te houden als splinternieuwe pennen of zo’n prachtig helderwit schrift. Misschien zelfs een nieuwe tas. En een jas. En schoenen. Dit is toch zo ongeveer de periode van de final rounds van de uitverkoop? Dat betekent superveel korting! Even op de webshop kijken… En BAM, voorbij zijn die drie uur waarin je eigenlijk de voorgeschreven hoofdstukken had moesten lezen.
Waarom is het toch zo moeilijk om ons aan die goede maar helaas elk jaar weer vreselijk in herhaling vallende voornemens te houden? Natuurlijk is er het wilde studentenleven vol feestjes en borrels, maar als we eerlijk zijn spenderen we daarnaast nog voldoende vrije tijd aan bankhangen, in bed liggen en aan gewoon helemaal niks uitvreten in het algemeen.
We zijn helemaal niet altijd zo druk of buitenshuis. We zitten juist heel vaak in een straal van minder dan 50 centimeter verwijderd van onze boeken. We zijn perfect in staat om dan al aan de slag te gaan. En toch. Zelfs wanneer we besluiten iets te doen is het nooit dat. Want er zijn altijd Facebookstatussen om te schrijven, tweets om ons aan te ergeren, reality-tv om comateus bij onderuitgezakt te zitten en videokanalen om van het ene naar het andere filmpje van katten in kartonnen dozen te klikken. Ieder zijn prioriteiten.
Ik probeer me er niet al te depressief bij te voelen. Ik doe mijn best, maar leg me erbij neer dat het nooit een volledig semester lang goed gaat. De perfecte student word ik nooit. Natuurlijk, ik zou er vast wel hogere cijfers door kunnen halen en het zou me een hoop stress besparen. Maar uiteindelijk doen de Echte Volwassenen met Echte Banen het ook precies zo. Dat weet ik wel zeker, want niemand kan kattenvideo’s weerstaan.