Nieuws
Gesjoemel met peer review
De afgelopen twee jaar zijn meer dan honderd wetenschappelijke publicaties ingetrokken omdat er was gerommeld met de peer review.
donderdag 4 december 2014

De truc is gênant simpel. Schrijf een wetenschappelijk artikel, en stuur het op naar een vakblad. Veel vakbladen vragen dan of je namen van collega’s aan andere universiteiten kan noemen, zodat die je stuk kunnen beoordelen. Peer review heet dat laatste, en het is een essentiële pijler in hoe wetenschap nu werkt. Behalve als je ermee sjoemelt, en dat deden de afgelopen jaren tenminste zes onderzoekers als volgt.

Je noemt namen van onderzoekers op jouw vakgebied. Het inleversysteem vraagt vervolgens om hun mailadressen. Je vult ‘Onderzoekeropmijnvakgebied@hotmail.com’ in. En dat adres is niet van die onderzoeker, maar van jou. Vervolgens review je je eigen stuk: niet onaardig, met een paar kleine tekortkomingen, zeker geschikt voor publicatie. Een artikel voor The Journal of Enzyme Inhibition and Medicinal Chemistry viel alleen maar door de mand omdat de auteur zo dom was om zichzelf binnen een dag van een review te voorzien. Redacteuren moeten normaal weken tot maanden op commentaar wachten.

De afgelopen twee jaar zijn er meer dan 110 artikelen van tenminste zes frauderende auteurs ingetrokken, schrijft Nature deze week. Dat betrof overigens ook gevallen waarin mensen artikelen lieten nakijken door familie, vrienden of onderzoekers van de eigen afdeling. Het gaat om artikelen in verschillende bladen, van grote wetenschapsuitgevers als Elsevier, Springer en Wiley. De uitgevers proberen nu dit gat te dichten: emailadressen die niet van instituten zelf zijn, worden met grotere argwaan bekeken. Een redacteur van Osteoporosis International vertelde Nature hoe hij het suggestiesysteem gebruikt op zijn eigen manier: wie iets indient, mag twee reviewers aandragen. En die worden het dan per definitie niet. BB