Ik heb lang gedacht dat ik alle eigenschappen die een aantrekkelijke moderne man behoort te hebben, bezat. Ik ben meegaand, behandel vrouwen met respect en probeer te overleggen. Ik ga mee winkelen, toneelvoorstellingen schuw ik niet en als mijn vriendin nee zegt, draai ik me teleurgesteld om en accepteer ik mijn lot. Volgens mijn feministische moeder zijn dit de dingen die vrouwen waarderen in een man en ik heb dit altijd braaf geloofd.
Tot twee weken geleden. Want toen was daar die aflevering van De Wereld Draait Door, waarin Thierry Baudet Julien Blanc verdedigde. Volgens Baudet was Blanc een echte man. Echte mannen versieren meisjes door ze te laten zien wie de baas is en ze te vernederen. Om vrouwen als stront te kunnen behandelen, moet je ze eerst als object zien, aldus alfaman Blanc. Hoe succesvol zijn methode is blijkt wel uit de vele foto’s en filmpjes van Blanc met bijzonder aantrekkelijke vrouwen die op internet circuleren, al kan dat ook liggen aan het feit dat Blanc gelooft dat meisjes ook wanneer ze nee zeggen ja bedoelen.
Geschokt door deze nieuwe blauwdruk voor de moderne man overlegde ik met mijn vriendin. Gelukkig bleek dat zij vond dat Blanc en Baudet onzin verkopen. Vrouwen willen weliswaar een man met zelfvertrouwen, maar ze blijken niet vernederd te willen worden en het ook niet te waarderen als je ze met hun hoofd naar je kruis duwt. Evenmin weigerde mijn vriendin uit het toilet te drinken, ook niet toen ik het haar zo macho mogelijk beval.
Ik was gerustgesteld. Mijn wereldbeeld bleek gewoon te kloppen. Het paste ook beter bij mijn beeld van Baudet, het beeld van een man die nog nooit een meisje van dichtbij heeft gezien omdat hij vrouwen stiekem heel erg eng vindt. Ik heb hem een keer op een tuinfeest van een uitgeverij horen uitroepen: ‘Weet je wat pas boffen is? Niet baffen!’, nadat de barvrouw had ontdekt dat het bier toch nog niet op bleek te zijn en hem zei dat ie bofte. In Blanc meent Baudet de messias te zien die zijn vrouwenangst wegneemt met zijn evangelie van de oerman. Blanc is de man die hem eindelijk aan zijn ontmaagding zal helpen.
Toch voel ik af en toe de angst om ook zo te worden als Baudet. We zaten op dezelfde middelbare school, studeerden allebei in Leiden, bij mij zijn de meisjes met wie ik het bed heb gedeeld ook op één hand te tellen en ik voel me net als Baudet chronisch miskend. Dus mocht u mij binnenkort tegenkomen en voelen dat ik langzaam uw hoofd richting mijn kruis duw, wordt dan alstublieft niet boos. Daar kan ik niks aan doen. Dat is de Thierry in mij.
Tim Meijer