Corrie van Maris van het Academisch Historisch Museum, wat is er aan de hand?

‘Het zweetkamertje heeft dringend restauratie nodig. Door het gebruik is er schade ontstaan: scheuren, butsen, krassen, dat soort dingen. Het wordt tijd om daar wat aan te doen.’

Hoe komt dat? Maken de krabbelaars het stuk?

‘Iedereen zet daar zijn handtekening, en neemt ook een gezelschap mee naar binnen. Ook factoren als licht, temperatuur en trillingen zorgen ervoor dat objecten aan slijtage onderhevig zijn, net als bij u thuis. Rondom het kraantje in de kamer heeft een student ooit een gezicht getekend dat de bijnaam Hans Worst heeft gekregen. Uit oude foto’s blijkt dat die tekening de afgelopen vijftig jaar behoorlijk is vervaagd.‘

Maar dat vervagen hoort toch juist bij de aard van het Zweetkamertje? Al die handtekeningen gaan ook langzaam weg.

‘We gaan kritisch kijken welke elementen we willen behouden en welke niet, maar dit is wel iets dat geretoucheerd moet worden.’

Vervang dan meteen één van de kalkmuren door een reusachtig touchscreen, zodat voortaan handtekeningen behouden blijven.

‘Ik zou zeggen: goed idee, ga ermee naar de rector. Ik kan daar niet over beslissen; ik probeer alleen restaurators in de arm te nemen. Persoonlijk ben ik niet tegen, maar het is ook leuk om de traditie in ere te houden, zeker nu alles al digitaal gaat.’

Er komt een crowdfundingactie voor de restauratie, begreep ik?

‘Inderdaad. Alumni worden opgeroepen om een bijdrage te leveren, bijvoorbeeld door een stukje muur te adopteren. Tegenover een grotere bijdrage zou een uitgebreide rondleiding door het academiegebouw kunnen staan, bijvoorbeeld. De muurschildering Gradus ad Parnassum wordt nu ook met behulp van alumni en hoogleraren hersteld. Het zou fijn zijn als zoiets met het zweetkamertje ook kan. Ik denk dat het iets is waar veel alumni zich in herkennen. Ze hebben hun naam erop gezet, dus het is ook een beetje van hen.’

Bart Braun